اسپیس ایکس به ماه نمی خورد/ باز پای چین در میان است

بیل گری، ستاره شناس، که نقش مهمی در تشخیص این برخورد داشت، روز شنبه، 12 فوریه گفت، در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او می گوید این موشک می تواند بخشی از موشک Long March3C 3C چین باشد که به مدت یک ماه در جریان ماموریت Changhai 5-T1 در اکتبر 2014 پرتاب شد. این موشک فضاپیمای چانگهای 5 را فرود آورد که در سال 2020 نمونه هایی از ماه را به زمین تحویل داد.

گری پروژه پلوتو را مدیریت می کند، نرم افزار پرکاربردی برای ردیابی اجرام نزدیک به زمین، سیارک ها و دنباله دارها. او روز شنبه پس از دریافت یادداشتی از جان جورجینی، مهندس آزمایشگاه موتور جت ناسا، اصلاحیه ای را در وب سایت خود منتشر کرد.

جورنی صبح شنبه نامه ای به گری نوشت و توضیح داد که فضاپیمای DSCOVR به ماه نزدیک نیست، بنابراین عجیب است اگر بخشی از آن به ماه برسد. با این حال، این بخش از موشک، صرف نظر از منشأ آن، همچنان در حال برخورد با ماه است و انتظار می رود در روز چهارم مارس (4 مارس) در ساعت 7:25 به وقت شرق (15:55 تهران) تا سمت پنهان ماه را پنهان کنید. این رویداد از روی زمین قابل مشاهده نخواهد بود.

گری در وب سایت خود توضیح می دهد که چرا در افشای موشک مرتکب اشتباه شده است.

او می نویسد: «بعد از دیدن ایمیل جان، شروع به جستجو در آرشیو ایمیل خود کردم تا ببینم چرا اولین بار هفت سال پیش آن را به عنوان بخشی از موشک DSCOVR شناسایی کردم. من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا ثابت کنم این شی بخشی از موشک DSCOVR است.

او از داده های پروژه بررسی آسمان کاتالینا استفاده کرد که به طور منظم اجرام نزدیک به زمین را برای ارزیابی تهدیدشان بازرسی می کند. یک ماه پس از پرتاب DSCOVR، این پروژه شیئی به نام “WE0913A” پیدا کرد که در ابتدا یک شی فضایی طبیعی در نظر گرفته می شد.

اندکی پس از آن، یک ستاره شناس برزیلی در یک کنفرانس خبری گفت که این جرم به دور زمین می چرخد، نه خورشید، که نشان می دهد می تواند یک شی ساخته دست بشر باشد. گری و سایر محققان پس از گفتگو با ستاره شناس دریافتند که WE0913A یک ماه دو روز پس از پرتاب DSCOVR گذشته است.

گری ادامه داد: من و گری شناسایی این شی را به عنوان فاز دوم موشک فالکون 9 تایید کرده ایم. این جسم درخششی را داشت که انتظارش را داشتیم و در زمان مناسب ظاهر شد و در مدار قابل قبولی قرار گرفت. با این حال، او اشاره کرد که شواهد تصادفی و قانع کننده نبود.

سپس چیزهای عجیبی در مورد زنجیره “WE0913A” کشف کردم. با توجه به اینکه هیچ مانوری صورت نگرفت، موشک باید قبل از عبور ماه در مدار عجیبی به دور زمین قرار می گرفت. گری در ابتدا فکر می کرد که این تغییر می تواند به دلیل نشت سوخت باقی مانده در موشک باشد که در بین موشک های قدیمی بسیار رایج است. با این حال، چنین تغییری در مسیر DISCOVR به مقدار غیرعادی سوخت نیاز داشت، اگرچه هنوز امکان پذیر بود.

گری می گوید: «در آن زمان، من راه DISCOVR را نمی دانستم و به نظر می رسید که از ماه می گذرد. با این حال، پس از دریافت ایمیل، او به دنبال شواهدی بود مبنی بر اینکه جسم دیگری کمی قبل از مارس 2015 به مدار پرتاب شده است که می تواند توسط برخی فضاپیماها به آن برسد. این جستجو او را به Chang’e 5 T1 هدایت کرد. اگرچه شواهد قطعی نیست.

اما آیا این اولین بار است که بقایای یک موشک به ماه برخورد می کند؟

البته موشکی که به ماه اصابت می کند بیشتر از سوزاندن آن در جو زمین و انتشار ذرات اکسید فلزی سازگار با محیط زیست است. ماه جو ندارد، بنابراین نمی تواند از خود در برابر آثار زباله های فضایی محافظت کند و تأثیر این اجرام بر روی آن باعث ایجاد یک دهانه می شود.

ماه گذشته، مدارگرد شناسایی در مریخ عکسی از یک دهانه 19 متری گرفت که در مارس 2013 ایجاد شد، زمانی که یک سیارک 500 کیلوگرمی 10 برابر سریعتر از یک موشک سقوط کرد. در دهه گذشته صدها درگیری جزئی رخ داده است.

برخورد قریب الوقوع در سمت پنهان ماه اتفاق می افتد، بنابراین ما نمی توانیم آن را مشاهده کنیم، اما فضاپیمایی که به دور ماه می چرخد ​​می تواند دهانه ایجاد شده در اثر برخورد را نشان دهد. قبلاً اتفاق افتاده است، بنابراین ما می دانیم که چه چیزی را انتظار داریم.

به عنوان مثال، برد بالای موشک های مورد استفاده در ماموریت فرود آپولو که به طور قابل توجهی بالاتر بود، نیز به ماه برخورد کردند تا با لرزه نگارهای نصب شده روی ماه، ارتعاشات آنها را ثبت کنند و لایه های داخلی ماه را مطالعه کنند. لرزه نگارهای آپولو مدت زیادی است که بسته شده اند و مشخص نیست که آیا لرزه نگار Changi 4 چین قادر به ارائه اطلاعات مفید خواهد بود یا خیر.

در طول ماموریت LCROSS ناسا در سال 2009، فضاپیما طبق برنامه ریزی به سطح ماه برخورد کرد و برخی از اثرات ارزیابی های میکروسکوپی انجام شد.

آلودگی بیولوژیکی

با توجه به موارد فوق، ایجاد یک افتتاحیه جدید جای نگرانی ندارد. در حال حاضر حدود نیم میلیارد دهانه در ماه با قطر 10 متر یا بیشتر وجود دارد. یکی از مواردی که باید نگران آن بود، آلودگی ماه به میکروب‌ها یا مولکول‌های زنده است که می‌توانند به عنوان شواهدی از زندگی باستانی روی ماه در آینده دیده شوند.

اکثر کشورها متعهد به رعایت دستورالعمل های حفاظت از سیاره و کاهش خطر انتقال آلودگی بیولوژیکی از زمین به سیارات دیگر هستند.

این مهم هم از نظر اخلاقی و هم علمی است. قسمت اخلاقی آن این است که با فرستادن موجودات زمینی به آن سیاره، اکوسیستمی که ممکن است در سیارات دیگر وجود داشته باشد، درست نیست و از نظر علمی می خواهیم شرایط طبیعی سیارات دیگر را بررسی کنیم و آنها را آلوده نکنیم، ناخواسته آنها را به خطر بیندازیم یا از بین ببریم.

بزرگترین نقض دستورالعمل های کمیته تحقیقات فضایی در سال 2019 رخ داد، زمانی که یک ساکن سطح اسرائیل که نمونه هایی از دایناسورها و هزاران خرس آبی را حمل می کرد به ماه برخورد کرد. این موجودات نیم میلی متری می توانند در خلاء زنده بمانند، اما فعال نخواهند بود. این موجودات و میکروب ها که ممکن است در روده آنها زندگی کنند، اکنون در محل برخورد پراکنده شده اند.

هیچ یک از آنها احتمالاً به منطقه ای نمی رسند که آب کافی برای احیا و فعال شدن وجود داشته باشد، اما ما نباید این خطر را به خطر بیندازیم.