قدرت‌نمایی زنان قدیم ایران در بیلبوردهای خارج کشور!

به گزارش خبرنگار تجسمی تیتر اول، تبسم تمس که چندی پیش میزبان نمایشگاه انفرادی بیگوما در گالری شیرین بود، آثاری را به نمایش گذاشته بود که درگیری و زنان ویژگی اصلی آنها بود. عواملی که گاهی باعث می شود خود را در مکانی که هنرمند به تصویر کشیده شده تصور کنید و با سایر مخاطبان به تماشای آثار بنشینید.

این نمایشگاه با تصویری از زنی با لباسی متعلق به سال های دور و نجیب ایران که بر دیوار نمایشگاهی در خارج از کشور نصب شده آغاز می شود و همه با توجه به جذابیت موضوع عکاسی شده اند.

در پایین تصویر نوعی تاری دیده می شود که به گفته این هنرمند به نظر می رسد نشانه ای از گذشت زمان باشد.

تام درباره ماهیت «تضادها» در کارش به تیتر اول توضیح می دهد که علاقه مند است در آثارش تناقض نشان دهد. به نظر می رسد او در مجموعه های قبلی خود نیز همین کار را کرده است.

در آثار این هنرمند زنانی را می بینیم که بر روی جلد گذشته و گاه در تصاویر بی رنگ و سیاه و سفید در قاب ها یا دیوارهای شهرهای مدرن به تصویر کشیده شده اند. در حالی که رنگ ها در فضای اطرافشان موج می زند. بی رنگی شخصیت های اصلی آثار او در اتاق هایی که رنگ ها پر سر و صدا هستند، نمونه بارز تناقضات آثار اوست.

به گفته خود این هنرمند، از آنجایی که در عکس های قدیمی هیچ رنگی وجود ندارد، تصاویری از پیرزنان را بدون رنگ و در مناظر رنگارنگ و مدرن به تصویر کشیده است و قصد دارد دوران باستان را وارد زندگی مدرن کند.

یکی دیگر از ویژگی های بارز آثار این هنرمند حضور زنان با پوشش و محجبه ایرانی اسلامی در کنار زنان غربی است. به عنوان مثال در یکی از آثار تصویری را می بینیم که در آن چهار زن با دو پوشش متفاوت در سرزمینی بیگانه با هم حرکت می کنند بدون اینکه توجهی به یکدیگر داشته باشند. اما نکته دیگری که این اثر را جذاب‌تر می‌کند این است که در حالی که نقاش مشغول ضبط آن است، روی دیواری بلند به تصویر کشیده شده است. در واقع نمایش این صحنه بر روی دیوار بلند شهر می تواند به نوعی پله ای برای احترام مردم جهان به دیدگاه ها و ارزش های یکدیگر باشد.

در این بخش، تام می‌گوید که شاید می‌خواسته دنیایی را تصور کند که در آن مردم بدون توجه به حجاب و اعتقاداتشان در صلح و آرامش با هم زندگی کنند. از آنجایی که ما به خارج از کشور می رویم و آنها به ایران می آیند، ما همدیگر را پذیرفتیم.

همچنین در برخی از آثار شاهد حضور تصاویر بی رنگ از این زنان در کنار هنرهای خیابانی مانند گرافیتی هستیم. هنری که رنگ ها را با هم ترکیب می کند. در اینجا نیز تناقض به وضوح برای مخاطب قابل مشاهده است. تضادی که در حضور رنگ و از سوی دیگر در تقابل هنر معاصر غرب و نماد تاریخی و فرهنگی ایران می بینیم.

تهما دلیل حضور پیرزنان ایرانی در آثارش را اینگونه بیان می کند: «در این مجموعه پیرزن های تاریخ ایران را به غرفه ها و گرافیتی ها می برم تا پیرزن های ایرانی را از تاریخ های مختلف معرفی کنم و در سال 90 مجموعه های انفرادی از آثار مدرن داشتم. روسری زنانه و دخترانه و مانتو؛ “ژاکتی که اکثر زنان ایرانی می پوشند.”

وی ادامه می دهد: این نمایشگاه در ادامه این مجموعه بود اما این بار با موج سواری و حمل آنها بر روی غرفه به دل تاریخ رفتم.

حضور و تصویرسازی زنان ایرانی که شکل و شمایل آن ما را به یاد گذشته می اندازد و بخشی از تاریخ و فرهنگ ماست، می تواند گواه تلاش این هنرمند برای شناساندن این بخش از فرهنگ خود به جهانیان و در واقع عبور از آن باشد. به آنها زیرا در تمامی آثار شاهد حضور این تصاویر در فضاهای عمومی هستیم که در معرض دید مخاطب قرار می گیرند.

دو نمونه از آثار اندی وارهول را می توان به عنوان مثال در تکرار تصاویر ثابت در رنگ های مختلف یا در قوطی های سوپ کمبل مشاهده کرد و این بار می بینیم که چگونه به تصاویر بی رنگ و سیاه و سفید رنگ داده شده است. طبیعت

البته وارهول هنرمندی بود که گاهی سعی می کرد با بازتولید تصاویر و استفاده از عناصر زندگی مدرن انسان، زندگی و هنر مدرن را به چالش بکشد.

این هنرمند درباره استفاده از سبک کاری اندی وارهول در آثارش اظهار می کند: من به نوعی قدیمی را با مدرن و گذشته پیوند داده ام. در واقع در زمان های قدیم همه چیز با یک دست بود، یک زندگی منظم، ساده تر و شاید بهتر. اما اکنون همه نگران هستند، حتی اگر فکر می کنیم زندگی آسان تر شده است.

او ادامه می‌دهد: «من سعی کرده‌ام این نکته را در طیف رنگی که در کارهایم برای زنان به کار برده‌ام، نشان دهم، بر خلاف کنتراست، فقط از یک طیف رنگی مانند سیاه و سفید یا مثلاً فقط نارنجی استفاده می‌کنم. پر از رنگ است.» در زندگی های قبلی ما این همه تنوع و تکرار وجود نداشته است و شاید این تنوع و تکرار در زندگی ما و هر دیجیتالی سازی خسته کننده باشد.

به گفته این هنرمند، درباره استفاده از پیرزنان در آثارش، الگوسازی برای این زنان از دیگر اهداف او بود. او معتقد است در واقع باید قدرت و تداوم را از مادران و زنان مسن بیاموزیم.

هنرمند این زن نیز سعی کرده از آن در آثار خود استفاده کند و او را در راس کار قرار دهد، به آنها مقام و قدرت بدهد و به نوعی نماینده زنان و مادران باستانی و تاریخی ایرانی باشد.

نام نمایشگاه اخیر طهما «بیگم» است که وی درباره انتخابش توضیح می دهد: دوست دارم برای این نمایشگاه اسمی انتخاب کنم که برای دیگران سوال ایجاد کند و با خواندن نام نمایشگاه متوجه نشوند که چه چیزی. . دوره نمایشگاه است. بیگم به معنای بانو، نوزاد، بانو و ملکه مادر است. در گذشته، بیگمز برخی از اسم ها را اختراع کرد و کلمات جدیدی را ساخت. این لقب برای زنان شریف، نجیب و محترم و لقب افتخاری برای زنان مسلمان دارای موقعیت اجتماعی عالی بود.

انتهای پیام/