کاش وعده‌های وزیر درباره حمایت از موسیقی عملی شود

رضا علی آبادی آهنگساز، نوازنده تنبور و رهبر ارکستر ایرانی گروه تنبور جامی که به تازگی چهار آهنگ خود را با اجرای 90 تنبور ضبط کرده است، درباره این پروژه به تیتر اول می گوید: 90 تنبور از گروه تنبور جامی آنها. شاگردان من هستند و اعضای گروه پایدار هستند. در زمان فوران کرونا با کلاس های خود ارتباط برقرار کردیم و در همان چند ماه پنج فیلم در بنیاد رودکی، کاخ سعدآباد، فرهنگسرای نیاوران و… ضبط و پخش کردیم.

وی ادامه می دهد: همین امر منجر به آخرین اجرای ما در تالار وحدت شد که پنج شنبه 27 آبان ماه ضبط شد و به زودی به صورت نماهنگ منتشر می شود.

همچنین از این هنرمند درباره فعالیت هایش در دوران کرونا می پرسیم. پاسخ می دهد: در مجموعه کنسرت های آنلاین تالار رودکی به نام «ماه و نوا» اجرا می کردم و بقیه وقت ها چون منبع درآمدم تحصیل است، بیشتر خرجش کردم، البته هیچ چیز دیگری نمی توانست. انجام شده. با این حال نوشتن دو جلد کتاب را شروع کرده ام که یکی حدود 60 تا 70 درصد پیشرفت فیزیکی و دیگری حدود 30 تا 40 درصد است و اگر بشود امسال یا سال آینده منتشر خواهم کرد.

از این هنرمند درباره حمایت آژانس های ملی از گروه ها و مشکلات مالی که گروهش در این دو سال با آن دست و پنجه نرم کرده است، می پرسم و می گوید: این پروژه تا اطلاع ثانوی آخرین فعالیت گروه خواهد بود. ارکسترهای دولتی با بیش از 70 نوازنده حدود 100 میلیون تن در ماه برای تهیه و نگهداری آنها هزینه می کنند. من فقط یک نوازنده هستم و حوزه کاری ام موسیقی نواحی است، در شرایط اقتصادی فعلی چگونه می توانم این گروه را هدایت کنم؟

وی ادامه می دهد: آقای وزیرا قول هایی مبنی بر حمایت از موسیقی نواحی داده اند و ما نوازندگان منطقه منتظر حمایت های ایشان در آینده نزدیک هستیم. چون مثلاً نمی توانم برای اداره گروهم وام های کلان بپردازم. امیدوارم این اعتبار شامل انجمن موسیقی، بنیاد رودکی و دفتر موسیقی شود تا موسیقی نواحی احیا شود.

این هنرمند بیان می کند: گاهی یک هنرمند یا نوازنده گوشه ای می نشیند و می گوید تا حمایت نشوند قدمی برنمی دارند. اما افرادی مثل من و دیگر فعالان موسیقی برادری ما را ثابت کرده اند. در سخت ترین شرایط کرونا، 90 نوازنده را با هزینه شخصی جمع می کنم و عکاسی می کنم، سالن را می گیرم، فیلم می سازم و منتشر می کنم. به همین دلیل برادری خود را ثابت کرده ام و اکنون از دولت و وزیر انتظار دارم که به ما کمک کنند.

علی آبادی می افزاید: تامین بودجه برای چنین گروهی سخت است، نوازندگان گروه لباس ندارند و بچه ها خودشان لباس درست می کردند، ناهار و شام می آوردند یا با تشنگی سر تمرین می آمدند. من و همکارانم جز موسیقی چیز دیگری بلد نیستیم تا بتوانیم از پس آن بربیاییم و با آن موسیقی بزنیم. ما در گذشته از سازمان راضی بودیم و می گفتیم که همچنان رو به جلو حرکت می کنیم اما با شرایط اقتصادی کنونی دیگر این امکان وجود ندارد.

در خاتمه از این هنرمند می‌پرسیم چه حسی داشت و چگونه دو سال بعد با گروهش به صحنه بازگشت. توضیح دهید: این احساس بسیار منحصر به فرد است. این هنرمند و موسیقی او برای اجرا و دور هم جمع شدن زنده هستند. روزی روزگاری یک اجرای آنلاین از بنیاد رودکی داشتم که در ابتدای کنسرت آنقدر حالم را پر کرد که چند دقیقه در اتاقی بودم که گلو درد داشتم و نمی توانستم ساز بزنم. برای یک لحظه طبیعتاً وقتی همه نوازندگان گروه دور هم جمع می‌شدند، با وجود اینکه هیچ مخاطبی در سالن وجود نداشت و انرژی به سمت ما نمی‌رفت، در ابتدا از آن متنفر بودند که انگار با آنچه ما داریم فاصله زیادی داشتیم.

انتهای پیام/