هانیبال الخاص؛ هنرمندی مثل همه و هیچکس

به گزارش تیتر اول ، هانیبال الخاص ترکیبی از نقاش ، منتقد ، معلم هنر ، مترجم و نویسنده بود که در سال 1309 در کرمانشاه متولد شد. پدر هنرمند در آداب و رسوم کار می کرد و به همین دلیل بیشتر زندگی خصوصی خود را در سفر به شهرهای مختلف گذراند. و البته این سفرهای زیاد و زندگی در شهرهای مختلف را می توان نقطه قوت تفکر او برای داشتن ایده های ناب برای ایجاد شغل دانست.

جایگاه ویژه آموزش در کارنامه هنرمندان

نقاش مدرنیست هانیبال الهاز تقریباً شصت سال را صرف نقاشی کرد. اکثر هنرمندان پیشکسوت کشور که در زمینه نقاشی جدی هستند ، نه تنها هنرمند را می شناسند ، بلکه مستقیم یا غیر مستقیم او را تربیت می کنند.

آموزش و پرورش در شناخت یک کارنامه هنری ویژه از جایگاه ویژه ای برخوردار است. زیرا پس از مرگ پدر و بازگشت وی از آمریکا به ایران ، اولین کار این هنرمند نقاشی است.

لرزه ای که کار هانیبال را خاص کرد

در دوران کودکی ، الحاز بیماری داشت که باعث می شد صدا و دستانش به لرزه بیفتد ، اما بعداً به عنوان چراغی برای تشخیص کار او تبدیل شد. آثار این هنرمند و نویسنده عموماً توسط اهالی هنر شناخته می شود و او معتقد است بیماری او راهی در آثار او ایجاد کرده بود که آنها را قابل تشخیص کرد.

علاقه به نقاشی از روی غرور و مهربانی مردم

با نگاهی به آثار این نقاش در نقد ، متوجه می شویم که بیشتر آثار او شخصیت اصلی و چهره های مختلف بودند. یکی از اظهارات این هنرمند که ما را به این فرضیه نزدیک می کند که موضوع اصلی آثار او انسان است ، این است: “من خودخواهی و مهربانی آنها را کشف خواهم کرد”.
او می گوید: “در دانشگاه ، از کشیدن اندام انسان لذت می بردم.” ترجیح دادم برای نقاشی به کلاس های مدلینگ بروم. در این کلاس بود که اولین کار معنوی خود را انجام دادم. “این یک کار معنوی بود ، پر از چهره انسان.”

هانیبال شخص خاصی نبود!

تاکنون چندین مستند درباره زندگی این هنرمند و آثار او ساخته شده است. یکی از این مستندها که شاگردان هنرمند آن را بصورت آنلاین از گالری آنلاین این هنرمند تهیه کرده اند ، از منظر شاگردان خود به هانیبال الخاص نگاه می کند. طی این مصاحبه ها ، احمد وکیلی ، رضا بانگیز ، احمد زهدی ، ناصر محمدی ، نیلوفر قادری نژاد ، واهیک هارتونیان ، مهتاب نعمت الهی ، سمیرا دریا ، میثم رسولی نژاد و فرزین قاسمی به عنوان استاد به گفتگو نشستند.

میس رسولی نژاد ، یکی از شاگردانش در بخشی از این مستند می گوید: “من فکر می کنم مهمترین نکته مثبت برای آقای الخاص این بود که او مانند بقیه بود و اصلاً شخص خاصی نبود.”
مهتاب نعمت اللهی ، یکی دیگر از شاگردان الخاص ، اهمیت تحصیل را در حرفه یک هنرمند می داند: زندگی و کار پیدا کنید. -اگر آقای الحزا به راه من نیامد ، احتمالاً امروز نقاش نمی شدم.

آغداشلو: جهان خاص ، جهان ویژه است

آیدین آغداشلو هنرمندی دیگر است که در مورد آلخاس نظر داده است. نقاش معاصر کشورمان با گرامیداشت سالروز اولین مرگ هانیبال الحاز با اشاره به اینکه جهان او جهان خاصی است ، گفت: “الخاص فقط یک مدرنیست نبود و همیشه سعی می کرد ارتباط خود را با گذشته از دست ندهد.” به او در سطح ملی و محلی نقاشی می کرد و گاهی سعی می کرد جلوتر برود. “او مردی دقیق ، آگاه و باهوش بود که برای همه چیزهایی که ثبت کرده بود با ظاهر خوب خود ارزش قائل بود.”

برانگیختن طعم نمایشگاه عمل نظارتی

هانیبال الهاز ، که به نظر می رسد به دلیل استفاده از طنز و ابتکارات مختلف در برپایی نمایشگاه ، سلیقه تنظیم کننده را زیر پا گذاشته است ، سرانجام در 23 سپتامبر 2010 در 80 سالگی درگذشت.

علت مرگ این معلم مربوط به تشدید سرطان و سن اوست که در نهایت منجر به مرگ وی در ایالت کالیفرنیای آمریکا شد.

س Theال این است که چرا این هنرمند دار فانی را در آمریکا وداع گفت و به خاک سپرده شد؟
در پاسخ باید به جشنی که شاگردان این هنرمند در سال 2010 در خانه هنرمندان ایران برگزار کردند ، اشاره کنیم. این جشن ها بهانه ای برای سفر این هنرمند به این کشور بود ، اما نبود بودجه بیماری وی در این کشور باعث شد که خاص در ایران نماند و به آمریکا بازگردد. این بازگشت سرانجام منجر به مرگ و دفن وی در ایالات متحده شد.

انتهای پیام