زندگی روی زمین از کدام نقطه آغاز شده است؟

به گزارش تیتر اول، فاراد او نوشت: سیاره ما تنها مکان شناخته شده در جهان است که حیات در آن جریان دارد و می توان آن را از اشکال میکروسکوپی تا غول پیکر روی زمین مشاهده کرد. ترکیب حیات، می‌توان حدس زد که اولین شکل حیات به ترکیبات خاص و نوعی جرقه نیاز داشت. دریچه‌های گرمابی در اعماق اقیانوس، برکه‌های کم عمق در سطح زمین و سیستم‌های زیرزمینی زیر دهانه‌های برخوردی محتمل‌ترین مکان‌ها برای حیات هستند. در زیر محتمل ترین مکان ها برای شروع زندگی را معرفی می کنیم:

1. سوراخ های آب گرم

در کف اقیانوس، شکاف هایی در بستر دریا وجود دارد که از آن یک ماده آبکی سوزان مانند آب آهک، متان، آمونیاک، ترکیبات هیدروژنی و سایر مواد خارج می شود. در اطراف این شکاف ها بود که میلیاردها سال پیش اکسیدهای نیتروژن موجود در آب دریا می توانستند بلوک های ساختمان مولکولی حیات را در دمای بیش از 400 درجه سانتیگراد در ترکیبی از عناصر غنی تشکیل دهند: اسیدهای آمینه و پروتئین.

در سال ۲۰۱۹، محققان دانشگاه کالج لندن اعلام کردند که پروتوسل‌هایی ایجاد کرده‌اند: «ساختارهای کروی خودسازمان‌دهی شده با توالی درون‌زا متشکل از لیپیدها که به عنوان مرحله فرضی در منشأ حیات مطرح شده‌اند». آنها این پروتوسل ها را در یک محیط دریچه گرمابی شبیه سازی شده آزمایشگاهی ایجاد کردند. یک پروتوسل حیات نیست، بلکه مولد حیات است. دانشمندان سیستم های دریچه هیدروترمال بسیار متمرکز را کشف کرده اند. این سیستم متشکل از حفره هایی به نام «سیگار سفید» به «مجتمع شهر گمشده» معروف است. این منطقه ممکن است واقع بینانه ترین ارزیابی از یک سیستم حفره در طول زندگی اولیه روی زمین باشد. این تخمین فرض می‌کند که بستر دریا تقریباً همان چیزی است که در دوران ماقبل تاریخ یا هادین وجود داشته است. هادین دوران زمین شناسی است که از زمان شکل گیری سیاره تا حدود چهار میلیارد سال پیش ادامه داشت. مجموعه شهر گمشده پر از زندگی عجیب و غریب است که کاملا مستقل از سطح نور خورشید است.

2. حوضچه های کم عمق

حوضچه های کوچک، بین 10 تا 100 سانتی متر عمق، احتمالا برای زندگی مطلوب تر از اقیانوس بودند. حوضچه های کم عمق می توانند اکسیدهای نیتروژن جو و فسفر صاعقه را در غلظت های بسیار بالاتر از دریاها جمع آوری کنند. سپس این ترکیبات می‌توانند با RNA (مولکولی که در تمام سلول‌های زنده یافت می‌شود) تعامل داشته باشند و اولین اشکال حیات را ایجاد کنند.

3. برخورد دنباله دار

بین 3.8 تا 4.1 میلیارد سال پیش، فرض بر این است که زمین در رویدادی به نام “آخرین بمباران سنگین” یا “رویداد ماه” مورد اصابت سیارک ها و دنباله دارها قرار گرفته است. بیشتر دنباله دارها حاوی تمام اجزای سازنده اسیدهای آمینه (پروتئین ها) از جمله مولکول هایی مانند متان، دی اکسید کربن، آمونیاک و یخ آب هستند. هنگامی که یک دنباله دار به زمین برخورد می کند، مقدار زیادی انرژی آزاد می شود. این انرژی می تواند مولکول ها را به حالت های انرژی بالاتر بازآرایی کند.

در سال 2020، تیمی از دانشمندان شواهدی از میکروب های باستانی را در 1.3 کیلومتری زیر دهانه Chickslobe کشف کردند، بقایای برخورد شهاب سنگی که دایناسورها را از بین برد. وقتی این توده عظیم سنگ فضایی به جزیره یوکاتان کنونی مکزیک برخورد کرد، سنگ های زمین را شکافت و سیستم های زیرزمینی ایجاد کرد که هر کدام به نوبه خود توسط مایعات آب گرم و هر ماده آلی موجود در شهاب سنگ بارور شدند. در طول “آخرین بمباران سنگین”، برخوردهایی مانند Chickslobe دائما اتفاق می افتاد که نشان می داد زندگی روی زمین ممکن است با یک انفجار شروع شده باشد!

منبع: Bigthink

انتهای پیام