تهدیدِ استاد و قربانی شدنِ دانشجو!

این عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه الزهرا (س) در گفت وگو با تیتر اول، درباره سطح کیفی پایان نامه ها، پایان نامه ها و تحقیقات دانشگاهی در حوزه زبان و ادبیات فارسی و آسیب شناسی آنها در سال های اخیر گفت. افت کیفیت و برخی خطاها که اخیراً در فضای مجازی منعکس شده است، تصریح کرد: موضوع پژوهش به ویژه در حوزه زبان و ادبیات فارسی موضوعی منفرد نیست و به عوامل جانبی زیادی بستگی دارد. در واقع، داستان ریشه دارتر از آن است که بخش تحقیقی به تنهایی در نظر گرفته شود.

وی افزود: وقتی می خواهیم زبان و ادبیات یک کشور را چه در سطح دانشگاه و چه در سطح جامعه مطالعه کنیم، معمولاً روشنفکران و اندیشمندان آن جامعه بر اساس اینکه چه ارزش هایی دارد و چه نقشی دارد، تعریفی از این ادبیات ارائه می کنند. بازی در جامعه.. نمایشنامه. زمانی که آن تعریف اولیه ایجاد شد، دانشجویان جذب می شوند، اساتید آموزش می بینند و بر اساس آن هدف پژوهش ایجاد می شود و سپس برنامه ریزی انجام می شود.

نسرین فقیه سپس با اشاره به اینکه رشته های علوم انسانی جزو رشته های کم هزینه محسوب می شود، ادامه داد: از زمانی که وارد مقوله های گسترش دانشگاه شدیم و دانشگاه های آزاد و غیرانتفاعی در ایران به وجود آمدند، یکی از ارزان ترین رشته هایی است که دانشگاه ها تصور می کردند به راحتی می توانند به صورت نظری اقدام کنند. رشته های علوم انسانی رشته هایی هستند که کمترین هزینه دانشجویی و سپس بهره وری را دارند که به نوعی بچه ها را از بیکار بعد از فارغ التحصیلی به استخدام دانشجو می برد. چون کلاس های کارگاهی ندارد و هزینه اش کمتر است. و به این ترتیب هیچکس معنی و حتی تعریف رشته زبان و ادبیات فارسی را در جامعه توضیح نداد و هدف جذب دانشجو به رشته زبان و ادبیات فارسی را متوجه نشدیم. از این رو این بلاتکلیفی در ابعاد مختلف برای برنامه ریزان دانشگاه و دانشجویان قربانی شد.

وی سپس درباره آسیب های ناشی از عدم تشریح اهمیت و هدف درس زبان و ادبیات فارسی بیان کرد: در نتیجه دانش آموزان به درستی تربیت نشدند. اساتید به اساتید قدیمی خود مانند همایی، زرین کوب، فروزانفر و… نگاه می کردند و فکر می کردند که باید چنین تلاشی کنند. اما این تلاش‌ها زمان‌بر است و با مقوله‌هایی مانند لیسانس و فوق لیسانس در تضاد است. همه اینها به نداشتن هدف گذاری صحیح از همان ابتدا، طبق تعریف رشته، و در نتیجه نداشتن مدل مناسب خلاصه می شود.

این مدرس زبان و ادبیات فارسی همچنین با تاکید بر اینکه در ذهن برنامه ریزان وزارت علوم که به گفته وی بیشتر از رشته های فنی هستند، تعریف درستی از ادبیات شکل نگرفته است، اظهار داشت: برخلاف سایر کشورها، در ایران تعریف درستی از ادبیات و هنر وجود ندارد، سیستمی که مثلاً یک نفر باید ظرف دو سال از دوره فوق لیسانس خود یک تحقیق مکتوب ارائه کند و در حالی که هیچ تحقیقی ندارد به سؤالی کتبی پاسخ دهد. تجربه. در حالی که هنوز نمی داند سوال پژوهشی در علوم نظری و بنیادی به چه معناست!

وی به مشکلات اقتصادی و فرصت های محدود دانشجویان اشاره کرد و ادامه داد: همه اینها دست به دست هم می دهد. اگر دانشجوی کارشناسی ارشد به ترم ششم برسد باید جریمه بپردازد. در صورت رسیدن به ترم هفتم اخراج می شود. دانشگاه به او یاد نداد که چگونه تحقیق بنویسد، بنابراین آنها اغلب کپی می کنند یا تقلب می کنند.

نسرین فقیه ملک مرزبان سپس به افزایش تعداد فارغ التحصیلان دکتری زبان و ادبیات فارسی با سواد منفی یا زیر صفر اشاره کرد و اظهار داشت: مسئولان و برنامه ریزان کارهای فرهنگی باید فکری به حال خود کنند که چرا صنعت خودرو اینگونه است؟ چرا متروپلیس ایجاد شد می شود و … که همگی زمینه فرهنگی دارند و باید بسترهای فرهنگی علوم انسانی ایرانی تقویت شود. در چنین مواقعی راه حل این است که ببینیم کشورهای دیگر چه کرده اند. اولاً دانشجویان دکتری و کارشناسی ارشد را به سرعت و به طور گسترده جذب نمی کنند و آن مقدار را به اندازه ای که هدف تعیین می کند تعیین می کنند. وقتی تعداد کاهش می یابد، رتبه بندی ها می توانند دقیق تر شوند. وقتی دقیق و باکیفیت شد، شاهد خاموش شدن نوع تقلب خواهیم بود زیرا در جلسات مکرر باید پاسخگو باشند و حیثیت آنها زیر سوال خواهد رفت.

وی با اشاره به اینکه حتی جلسات دفاعیات در کشورهای عربی مانند سوریه و عراق ساعت ها طول می کشد و اگر دانش آموزی تقلب کرده باشد، او را رد می کنند، گفت: اما آیا ما الان جرأت داریم یک نفر را رد کنیم؟! سیستم دانشگاه در واقع بر روی محور ورودی و خروجی پول عمل می کند. کیفیت علمی نیست به همین دلیل، سطح بسیار پایین می آید.

فق مالک مرزبان افزود: بحث ادبیات و هنر در هر جامعه ای با سایر رشته ها متفاوت است. اگر من به عنوان یک ایرانی بخواهم حرف جدیدی به دنیا بزنم، در این دو رشته بیش از هر رشته دیگری هویت فرهنگی دارم. ادبیات فارسی حرفی دارد که یک آفریقایی دوست دارد آن را بشنود و هنر و ادبیات ما هویت خاصی دارد. اما برنامه ریزان ما با رشته های نظری به صورت صنعتی و تولید اقتصادی برخورد می کنند و به زمان ورود و خروج و میزان درآمد مالی اهمیت می دهند و نتیجه یکی می شود.

مترجم کتاب «سبک ها» همچنین در خصوص ارتباط قانون ارتقای مقام استاد دانشگاه با کیفیت پایان نامه ها گفت: در بررسی کمی سوالات مشکلات زیادی وجود دارد. ما باید تعداد مشاغل ارتقاء را در نظر بگیریم. گرچه من هم زیاد سازنده نیستم. اما وقتی می خواهیم ببینیم اساتید را چگونه باید ارزیابی کنیم چاره ای ندارم جز اینکه علاوه بر کیفیت به کمیت هم نگاه کنم. اما یک راه حل وجود دارد؛ مثلاً می توانیم مسیر نوشتن مشترک با دانش آموز را ببندیم. مجلات لازم نیست چاپ شوند، آنها می توانند دیجیتالی باشند، یا مقاله پس از پذیرش ارزیابی می شود نه در زمان انتشار. ما می توانیم در این مورد راهکارهای اجرایی بهتری ارائه دهیم تا به نحوی وظیفه دانشجو برای راهنمایی استاد بسته شود اما باید تعداد مقالات را در نظر گرفت.

وی در ادامه به اهمیت احترام به اساتید پرداخت و تصریح کرد: در اوایل انقلاب اساتید احترامی داشتند که وزرا با احتیاط صحبت می کردند. بعد از مدتی شورایی تشکیل شد و تصمیمات مشورتی و اجرایی شد، اما الان ممکن است در یک مارپیچ نزولی قرار بگیریم که اساتید اختیارات کارمندی دارند و عملاً نامه روسا و روسای دانشگاه ها را دارند. امری، دستوری و تهدید آمیز. شعارهای احترام به معلم کافی نیست. خیلی راحت ما را آزرده می کنند، به نظر من، حتی در انجام پژوهش های ادبی با اهداف عالی، یک مقدار و منظم احترام اجباری است که به زحمتی که دانشجو انجام می دهد احترام می گذارد. وقتی دانش آموزی معتقد است که معلمش قابل احترام است، کاری که انجام می دهد قابل احترام است، تقلب نمی کند. وقتی همه چیز به اعداد و ارقام باشد، در نتیجه فقط می خواهد کار را به نوعی منتقل کند. به نظر من حریم خصوصی استاد در نظام فرهنگی جدید حریم خصوصی محفوظ نیست. به همین دلیل است که دانش آموز آن احترام را ندارد و وقتی احترام یک فرد پایین می آید، مردم شروع به تقلب می کنند.

انتهای پیام