با شخصیت جنجالی نوروز ایرانی بیشتر آشنا شوید

حاجی فیروز به لباس قرمز و صورت سیاه شهرت دارد. نام آن با فرهنگ ایرانی گره خورده است و هر بار که به سال نو نزدیک می شود ، به یک موضوع رسانه ای تبدیل می شود. از انتقاد از چهره جدید او ، که یک گدا است تا یک سو mis تفاهم نژادی از چهره سیاه او ؛ با این حال ، همه این را به عنوان سفیر نوروز می دانند.

عمو نوروز و حاجی فیروز دو سفیر نوروزی هستند که مدتهاست به شهرها و روستاها سفر کرده و نوید نوروز را می دهند ، شعرهای شاد می خوانند و حتی بازی های خیابانی و روستایی را اجرا می کنند.

به گفته جاوسی انصافی در نوید بهار ، عمو نوروز از پایین یک لباس گلدار و شاد و روپوش بلند روی آن ، روسری به دور کمر و یک کلاه نسبتاً بلند پوشیده بود. “پیروز همچنین شلوار قرمز به زانوها و پیراهن می پوشید ، و گاهی اوقات یک شاخ یا مخروط یا دسته گل بلند می پوشید و کلمات را برعکس می گفت و صورتش را سیاه می کرد.”

درباره منشا حاجی فیروز نظرات مختلفی وجود دارد. با این حال ، تصویر حاجی فیروز در چهارراه محدود است و کسانی که با مذهب ایرانی ارتباط دارند جایی در رسانه ملی یا برنامه های فرهنگی و هنری شهرداری ندارند. به حدی که اخیراً حتی معاون اجتماعی و فرهنگی شهردار تهران ، حتی محمدرضا جوادی یگانه نیز در توئیتر خود نوشت: “حاجی فیروز نیز ریشه های افسانه ای دارد ، اما نمی توان منکر سو mis تفاهم نژادی چهره سیاه وی شد.” “شهرداری تهران تاکنون از حاجی فیروز با رنگ سیاه در برنامه های خود استفاده نخواهد کرد. “

توییت این مقام مسئول واکنش های زیادی را در پی داشت و این واکنش ها همچنان ادامه دارد. به گفته نویسنده و استاد ادبیات فارسی ، محمد بقای ماکانا ، “موضوع آیین هایی که پیش از نوروز برگزار می شد ، یکی از آنها حاجی فیروز است ، مربوط به فرهنگ عامیانه یا فولکلور است و نباید به آن توجه کرد.”

حتی شعرهایی که حاجی فیروز می خواند ممکن است کمبودهایی داشته باشد: “سلام ، آقا / اربابم سرش را بلند می کند / اربابم به من نگاه می کند / اربابم با ما مهربان است” ، این ابیات برخی از شعرهایی است که حاجی فیروز آنها را می سراید روش های مختلف. شهرها و آن را با حرکات نمایشی همراه می کند. البته حاجی فیروز در برخی دیگر از شهرهای ایران نیز از این آیات استفاده می کند: “سلام آقا / آقاجان ، سرت را بلند کن / آقا من ، چشمانت را باز کن / نوروز بیا ، اخم خود را باز کن”

اما چرا حاجی فیروز هر سطر را با دو کلمه “ارباب” و “آقا” شروع می کند؟ بقایی ماکان به تیتر اول گفت: “بیشتر مردم نسبت به ادبیات عامه پسند نگاه سطحی دارند و عمق آن را نادیده می گیرند.” یکی از این موارد اشعار مربوط به حاجی فیروز است که تقریباً در تمام شهرهای ایران در کوی و بارزانا قبل از نوروس توسط افرادی خوانده می شود که لباس قرمز می پوشند و صورت خود را تهمت می زنند. ریشه این اشعار را می توان در تاریخ باستان جستجو کرد. هنگامی که ایرانیان بر بسیاری از جهان حاکم بودند ، ایران حدود 12 میلیون کیلومتر مربع مساحت داشت و از پشت دیوار چین تا آفریقا ، روسیه امروزی و دریای اژه تا مرزهای اروپا امتداد داشت. به طور طبیعی ، آفریقا نیز بخشی از این سرزمین پهناور بود و حاکمان وقت ، برخلاف یونانیان و قبایل دیگر که مردم را به زمین می انداختند و به بردگی می کشیدند ، ایرانیان مردم سرزمین های فتح شده را به عنوان خادم استخدام می کردند و آنها را در مضیقه قرار نمی دادند. . شرایط در گذشته ، خادمان عمدتاً عرب و آفریقایی و سیاه پوست بودند و در خانه های اشراف ، اشراف و درباریان خدمت می کردند و برای خوشایندتر به نظر رسیدن قرمز لباس می پوشیدند. آنها به تدریج زبان فارسی را یاد گرفتند و نتوانستند از واژه های فارسی به درستی استفاده کنند ، بنابراین میهمانان را می خنداندند و با صحبت کردن افکار خود را گسترش می دهند. به تدریج برخی از آنها مشهور می شوند ، آنها تصمیم می گیرند که به شیرینی و جذابیت کار خود ابعادی عمومی بدهند و به مهمانی های دادگاه بروند و وارد حوزه های عمومی و جلسات مردم شوند ، بنابراین به تدریج مورد توجه عموم و مردم قرار می گیرند. بیشتر این افراد از کشورهای عربی بودند و به آنها زائر می گفتند. “حج در اینجا به معنای کسی نیست که مراسم حج را انجام می دهد ، بلکه به معنای عربی است.”

ایرانیان پیش از ورود اعراب چندین جشن داشتند. این استاد ادبیات فارسی نیز به همین س questionال اشاره می کند: “جشنواره های ایرانی هر ماه برگزار می شد و حاجی فیروزی نیز در این جشنواره ها شرکت می کرد و چون آنها نمی توانستند واژه های فارسی را به درستی تلفظ کنند ، مردم را می خنداند. کم کم این یک رسم بود. و افرادی که این کار را انجام دادند وقتی مردم متوجه آن شدند این کار را به یک حرفه تبدیل کردند. پس از ورود اعراب به ایران ، برخی از آداب و رسوم به تدریج ناپدید می شوند ، فقط نوروز باقی می ماند و افرادی که برای حفظ ظاهر گذشته باستان این کار را انجام دادند به عنوان آفریقایی ، یا عرب روبرو می شود و سعی در اصلاح دارد آیا شکسته و خنده دار نگویید یا بگویید ، زیرا “Lord” تلفظ “ابراب” و “سلام” – “Samble” می کند ، و هر یک از آنها مسئله ریشه شناسی است. مردم این ها را می خوانند شعرهایی برای استادشان دارد ، و این س hasال ریشه ای عمیق دارد و نشان دهنده اقتدار ایرانیانی است که هنگام فتح سرزمین دیگری از مردم آنجا به عنوان اسیر یا برده استفاده می کردند. “Vi آنها نکردند. “

وی تأکید می کند: “نباید به فرهنگ عامیانه سطحی نگاه کرد ، زیرا ظرافتهای زیادی در فرهنگ عامه وجود دارد که در فرهنگ رسمی یافت نمی شود. به عنوان مثال ، توده های مردم ساکن در دشت آریایی معتقدند که امام علی (ع) و رستم در این دشت و امام علی رستم را چنان به زمین کوبید که آهی کشید ، که برای محققانی که می خواهند به آن منطقی نگاه کنند ، مسخره و غیرقابل قبول است ، اما از نظر روانشناسی می توان نتیجه گرفت که کسانی که این حکایت را ساخته اند ، می گویند که قدرت ایمان همیشه بر قدرت جسمی غالب است ، اما برای عموم مردم ممکن است سطحی به نظر برسد. بسیاری از افسانه ها ، مثل ها ، افسانه ها و حکایات ریشه ای عمیق دارند و بنابراین نباید آنها را به راحتی گرفت. حاجی فیروز یکی از آنهاست ، اما متأسفانه در دهه های اخیر در فرهنگ ملی بایگانی شده است و دارای کوچکترین ردیابی است ، به همین دلیل نسل مدرن آن را نمی دانند ، زیرا این موارد برای آنها تجزیه و تحلیل نشده است و حتی می بینیم که آیینی مانند چهارشنبه تحریف شده s “مدیریت کلان محصولات باید در رویکرد خود در این زمینه تجدید نظر کند.”

به گفته بقایی ماکان ، حاجی فیروز را معمولاً از اواسط ماه مارس پیدا می کردند ، گرچه این روزها همه چیز تغییر کرده است. از همه جشن ها مانند آتش افروز ، کوسه برنشین و میر نوروزی ، که قبل از نوروز برگزار می شد ، فقط حاجی فیروز تا سیزدهمین روز نوروز دوام آورد و در بین مردم حضور داشت. که در سیزدهمین روز در دشت ها و صحرای نووروکا گسترش یافت. و حال و هوای خاصی به مردم ببخشد.

انتهای پیام