ضیا -الدین خالقی از نبود سنت ها و آیین های ملی در شعر معاصر و وجود چنین رمان های آبکی و چنین باندبازی هایی در آن می گوید و بر لزوم نگاه به سنت های معاصر تأکید می کند.
شاعر تیتر اول در مصاحبه ای درباره جایگاه آیین ها و سنت های ایرانی در ادبیات ، به ویژه در شعر در سال های اخیر ، اظهار داشت: کسرایی و به ویژه اخوان نگاهی تازه به ملیت ها و سنت ها داشتند. اما بعد از آنها چنین اثری را نمی بینیم.
وی سپس از رمان آبکی و وجود این نوع باندبازی در شعر معاصر صحبت کرد و افزود: “نحوه برخورد با چنین مسائلی از این طریق است. شاعران غالباً به س questionsالات “دوستت دارم” و “تو مرا دوست داری” پرداخته و س ofالات عشق را برداشته اند. در واقع ، شعر (اعم از غزل یا شعر جدید) از دهه 1970 در این مسیر حرکت کرده است و به نظر می رسد که دیگر تمرین سنت منطقی نیست.
خالقی با بیان اینکه آینه خوانی مستلزم سواد و فرهنگ است ، گفت: “من نمی خواهم جوانان ما را که نسبت به دیروز دارای روشنگری بیشتری هستند ، آزرده خاطر کنم ، اما احتمال اینکه این مسائل را حل کنند کمتر است.” امروزه ، کسانی که قابل توجه هستند ، هیچ زمینه ای ندارند ، به عنوان مثال ، ما یک مجله ادبی خوبی نداریم ، یا اگر یک مجله داشته باشیم ، دستان طبقه متوسط بالا چیزی از سنت ، فرهنگ و ملیت نمی دانند. حتی اگر آنها می دانستند ، آنها نمی دانستند كه شاعران چطور نیما می دانستند.
این شاعر در ادامه گفت: آینه ها در شعر مدرن به هیچ وجه قابل مشاهده نیستند و هرکسی حرف خودش را می زند. از طرف دیگر ، شعر پیام شخصی خود را به جامعه و منیت خود را به خود اجتماعی و سیاسی می دهد تا مخاطب را درگیر خود كند.
وی همچنین با اشاره به کیفیت شعرهای منتخب منتشر شده در این روزها گفت: “دغدغه من همیشه این بوده است که یک سری از آثار را بعد از انقلاب (به ویژه در زمینه شعر جدید) انتخاب کنم و بیشتر افرادی که انتخاب و انتشار آنها کارشناسانی نیستند که در شعر ما متخصص شده اند.
ضیا -الدین خالقی همچنین با بیان اینکه همه چیز هرج و مرج است و استاندارد نیست ، اظهار داشت: شاعر مدرن باید آینه ها و سنت ها را با نگاه مدرن نشان دهد ، اگر بخواهد آنها را با نگاه گذشته نشان دهد ، عقب افتاده خواهد بود ، و صدمه ای نمی بیند. شاعر مدرن باید یک کلاسیک باشد ، نه یک کلاسیک. به همین دلیل است که باید با نگاهی مدرن به همه موارد گذشته (از جمله سنت ها) نگاه کنیم.
وی در پایان در مورد چگونگی برخورد با آینه های ایرانی در شعر معاصر گفت: “من یکی را ندیده ام ، اما اگر چنین باشد ، با آن مخالفت می کنم ، زیرا باید برای خود بگوییم ، یک نویسنده یا شاعر حرفه ای و جهانی کسی است که نویسنده یا شاعر محلی ، و ما باید ابتدا بومی و سپس جهانی باشیم.
انتهای پیام