درمان درد مزمن بدون دارو

گروهی از محققان دانشکده پزشکی کالج ویسکانسین داروهایی را تجویز کردند که فعالیت پروتئین TRPC5 را در موش های مبتلا به بیماری سلول داسی شکل ، میگرن و موش های درد همراه با شیمی درمانی یا جراحی مسدود می کند و دارو را برای کاهش درد لمسی یافتند. آنها در همه مدل ها تغییر می کنند. از آنجا که هر مدل از نظر طول درد و میزان آسیب بافتی متفاوت بود ، محققان می خواستند یک عامل همگرا را شناسایی کنند که می تواند در هر مدل ایجاد درد کند (روش وابسته به TRPC5). با استفاده از طیف سنجی جرمی لیپیدی ، تیم تحقیقاتی لیزوفسفاتیدیل کولین (LPC) را به عنوان یک لیپید شناسایی کردند که در محل آسیب در تمام این مدلهای درد افزایش می یابد.

هنگامی که مهارکننده های پروتئین TRPC5 در یک مدل موش محافظت نورونی مورد آزمایش قرار گرفتند ، این دارو هیچ تاثیری بر درد و تغییری در میزان لیزوفسفاتیدیل کولین در مقایسه با حیوانات آسیب دیده نداشت. محققان بر این باورند که افزایش انتخابی لیپیدها با فعال یا حساس سازی پروتئین TRPC5 باعث تحریک درد می شود. آزمایشگاه مک کوراویا اشکال پروتئین TRPC5 در انسان یا موش را در سلولهای خارجی شناسایی کرد. با استفاده از رویکردهای غربالگری با توان بالا ، مشخص شده است که پروتئین TRPC5 توسط دوزهای خاص لیزوفسفاتیدیل کولین فعال می شود. آزمایشگاه دکتر استاک این کشف را دنبال کرد و لیزوفسفاتیدیل کولین را به موش ها تزریق کرد.

جالب اینجاست که حیواناتی که به این لیپید تزریق می شوند ، درد لمسی و خود به خودی را تجربه می کنند.

برای تعیین محل تأثیر مهارکننده های پروتئین TRPC5 در آرامش ، محققان از RNAscope برای اندازه گیری بیان پروتئین TRPC5 در سلول های عصبی حسی که سیگنال های درد را به نخاع منتقل می کنند ، استفاده کردند. آنها میزان کم پروتئین TRPC5 در سلولهای عصبی حسی موش و سطح بالای پروتئین TRPC5 در سلولهای عصبی حسی انسان را یافتند.

لیزوفسفاتیدیل کولین در سلولهای عصبی حسی موش مورد استفاده قرار گرفت و تیم با استفاده از الکتروفیزیولوژی دریافت که دوره انکوباسیون با این لیپید باعث افزایش حساسیت مکانیکی این سلولها می شود. هنگامی که از مهارکننده های پروتئین TRPC5 در سلول های عصبی حسی خارج شده از موش های مبتلا به سلول داسی شکل و میگرن استفاده شد ، حساسیت مکانیکی این سلول ها کاهش یافت.

دکتر Sedler گفت: “تا زمان موفقیت آمیز بودن آزمایشات ایمنی Tier I ، این دارو به طور بالقوه و سریع در بیماران مبتلا به درد مزمن قابل شناسایی است.”

سدلر گفت: “شناخت ما از ارتباط بین لیزوفسفاتیدیل كولین و پروتئین TRPC5 می تواند اجازه استفاده مناسب از پروتئین TRPC5 را در داروها برای انواع درد همراه با این افزایش دهد.” آهسته “به عبارت دیگر ، لیزوفسفاتیدیل کولین ممکن است یک نشانگر بیولوژیکی برای انواع درد مزمن باشد که می تواند با یک مهار کننده پروتئین TRPC5 درمان شود.”

“ما دریافتیم که سطح پروتئین TRPC5 در سلولهای عصبی حسی انسان بسیار زیاد است و سایر مطالعات نشان داده است که در بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا (سندرم درد عضلانی اسکلتی مزمن) و آرتریت روماتوئید (آرتریت) ، لیزوفسفاتیدیل کولین افزایش می یابد.” این بدان معنی است که پروتئین TRPC5 می تواند یک هدف غیر افیونی جدید برای تسکین درد در درد التهابی مزمن باشد که بسیاری از بیماران را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می دهد. “علاوه بر این ، نتیجه گیری ما از اینکه پروتئین TRPC5 بر لمس بدون درد تأثیر نمی گذارد ، به این معنی است که افراد می توانند بدون از دست دادن تماس ، یک فنجان قهوه بردارند ، راه بروند ، لباس بپوشند و نوه خود را دوست داشته باشند.”

نظرات در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

انتهای پیام