در باب حاشیه‌ اخیر سینما و یک توصیه از کیومرث پوراحمد

به گزارش تیتر اول ، سازمان فیلم صبح امروز دوشنبه 12 اردیبهشت با حضور اعضای شورای صنفی نمایش برگزار شد و از یک سو گفته می شود که این ارزیابی فقط توسط اعضای سابق ارزیابی شده است و از سوی دیگر ، آنها می گویند که برای شورای جدید در نظر گرفته شده است انتخاب اعضا. . این نشست با حضور محمد حسین فرحبخش و انتصاب سازمان فیلم به عنوان نماینده تهیه کننده همراه بود به این بهانه که باید در دو گروه تولیدکننده مواد معدنی برگزار می شد و اکنون که این اتفاق نیفتاده است ، سازمان نماینده را انتخاب می کند.

جدا از این ، اختلاف نظر وجود دارد که چه کسی نماینده انجمن مدیران سینما بود ، چرا که محسن امیریوسفی می گوید در ابتدای جلسه به صورت شفاهی گفت که وی نماینده مرکز رضا درمیشیان بوده است ، اما طرف مقابل فقط معاون ناظر بوده است. اینها رتبه بندی های سازمان فیلم (محمد مهدی طباطبایی نژاد) و فرحبخش است ، آنها داستان را به روشی متفاوت می گویند؛ همانطور که فرحبخش تأکید می کند ، چون امیر جوزف این بار رئیس جمهور نشد ، اکنون اعتراض می کند. در حقیقت ، هر دو طرف یکدیگر را به اظهارات دروغین متهم می کنند و با یکدیگر متناقض هستند.

اما اصلی ترین و مهمترین اتفاقی که بعد از این جلسه رخ داد ، مخاطب و تقابل متفاوت سینماگران و خانه سینما با سازمان سینما بود که احتمالاً برای اولین بار در چند سال گذشته و بعد از اتفاقات دولت قبل روی داد. تقریباً هفت سال گذشته از بازگشایی سینما یازدهم ، سینما با نوعی محافظه کاری ، به ویژه با توجه به ساماندهی سینما ، عمل کرده است و به همین دلیل بارها مورد انتقاد رسانه ها و حتی اعضای آن قرار گرفته است. اما اکنون ، در آخرین سال دولت ، یک هشدار جدی برای تکرار درگیری ها از چند سال پیش ، رویارویی جدی صورت گرفته است.

پوراحمد: رهبران مدتی پشت میز هستند و بعد هم نیستند

یکی از آخرین واکنش های سینماگران به اتفاقات هفته گذشته کیومرث پوراحمد مرتبط با.

بعد از جلسه بعد از جلسه شورای صنفی تئاتر و معاون ناظر سازمان فیلم و ارزیابی ، مدیر سینما در یادداشت تیتر اول نوشت: “حضور انجمن مدیران در رئیس شورای صنفی یادآور زندگی سیف الله است. منظور من از پدر سیف الله مطلقاً فیلمی نیست که بیننده را به خواب بکشد ، بلکه هر فیلمی باید با سلیقه های مختلف ساخته شود و تماشا شود ، اما حتی فیلم های ارزشمندی نیز دارند که اگر متعلق به یکی از معدود محافل سرمایه داری نباشند ، فرصت فروش خوبی دارند. سرنوشت آنها سوزاندن صفحه و گرم کردن تولید کننده در پشت آن است.

ذکر نازانینا به یک عزیز مانند پدر سیف الله بسیار مفید است ، اما بهتر است افکار و اهداف او را فراموش نکنید و در راه خود ادامه دهید.

علاوه بر حضور کارگردان ، تصمیم تعدادی از سینماگران که تهیه کننده نیز هستند ، گرفته می شود و تولید هر فیلمی که مناسب سلیقه سینمایی نباشد ، باید در مرحله اکران سوزانده شود تا تهیه‌کننده بتواند به سینما برود و در صورت تمایل به زندگی در سینما پنبه را بچشید. و استعداد ، ذوق ، زیبایی شناسی ، تعهد را از بین ببرید و به آنچه سرمایه داران دستور می دهند گوش دهید. “و سینمای بسته به ابتذال ، کپی و کلیشه دادن داده می شود.”

پوراحمد ادامه داد: این مقاله (با تغییرات جزئی) در 15 مارس 2009 در خبرنامه تیتر اول منتشر شد و می بینید که پس از یازده سال چقدر واضح است. و اکنون می خواهم فقط دو نکته اضافه کنم ؛ اولین مورد مربوط به نظارت است. و مدیر کل دفتر ارزیابی:

در سال هشتاد و چهارم ، در همان میز که شما روی آن نشسته بودید ، کسی را دوست داشتم که خیلی مرا دوست داشت ، و او فکر کرد که او بسیار ، بسیار بزرگ است و فکر می کند بر کل جهان مسلط است. (خدای ناکرده ، منظور من شما نیست. خداوند چنین بود). اندکی پس از حضورش ، او به میز مدیر کل رفت و رفت ، و ناپدید شد. فکر نمی کنم هیچ یک از افراد سینما بداند که او اکنون کجاست و شغل وی چیست. همیشه بوده است. رهبران مدتی در پشت صحنه هستند و پس از آن چنین نمی کنند.

اما فیلمسازانی که فیلم های سینمایی ساخته اند ، حتی اگر زنده نباشند ، برای همیشه زنده خواهند ماند.

شما فکر می کنید بیلی وایلدر ، عباس کیارستمی ، آیزنشتاین. هوارد هاوکس ، علی حاتمی ، اینگمار برگمان ، سهراب شهید فروش ، هیچکاک ، مرتضی آوینی و غیره در اواسط سال جزو ما نبودند اما با آثارشان هنوز زنده هستند.

شاعرترین شاعر ایرانی ، احمد شاملو ، که به مدت سه نفر در فرهنگ ایرانی کار کرده است (نوشتن شعر ، ترجمه ، کتاب های خیابانی ، ویرایش مجلات فرهنگی و خواندن شعر) ، می گوید: (به نقل از مبحث) “مهم نیست که چند شعر را تلاوت می کنم. مهم نیست که چه شعرها و چه کارهای دیگری را انجام داده ام ، مهم این است که چند نفر بوده ام … “

بنابراین ، من می خواهم با جسارت به مدیرکل محترم نظارت و ارزیابی بگویم که نگه داشتن نام خوب از آنچه اکنون یا نه انجام می دهید مهمتر است.

من از طریق انتخابات اعضای شورای صنفی از طریق افراد فیلم و وب سایتهای اتحادیه صنفی که اخبار آنها برای من ارسال شده است ، مطلع شدم.

نکته دوم که می خواستم بیان کنم این بود که بدون هیچ تردید و بدون تردید از موضع انجمن مدیران دفاع کردم. درود بر شما!

پشتیبانی از انجمن مدیران

همچنین کامرانز قدکچیان ، رئیس پیشین شورای صنفی نمایش وی در یادداشتی از عملکرد سازمان فیلم در شورای اتحادیه انتقاد کرد و گفت: “متأسفانه مدیران همیشه فکر می کنند که سینما به دلیل وجودشان وجود دارد.” هیچ یک از آنها نمی دانند که این فیلمسازان کارگردان هستند.

وی اضافه کرد: “انجمن کارگردانان فیلم ایران در برابر رفتار غیرحرفه ای خود موضع منصفانه ای اتخاذ کرده است و باید در مسیر خود ادامه یابد و اطمینان حاصل کند که بازیگران در پشت آن بایستند.”

مهدی رحمانی وی در یادداشتی با انتقاد از عملکرد شورای فیلم در شورای اتحادیه اظهار داشت: “از بین بردن فکر مؤثر آزاد و جایگزین کردن آن با جریانی از تفکر انتخابی ، یک تلاش توتالیتر است که سالهاست تلاش می کند” کارگردان “را به معنای نویسنده از بین ببرد. و تبدیل آن به نماینده تولیدکننده بسته است. ایجاد شرکتهای فیلم اختصاصی با تظاهرات جعلی آخرین راهکار برای جلوگیری از تفکر سینمایی است و تلاش برای جلوگیری از ظهور فیلمسازان ایرانی روی پرده ، تولید سیگار تولید را با استفاده از ایده های مبتذل با نمادهای مختلف و بعضاً با پوست شیری ، راحت می کند. “جنبش کارگردانان فیلم ایران این روزها در تلاش برای زنده ماندن سینمای ایران ، دریچه ای از امید در نبردی نابرابر است.”

جنجال رسانه ها در مورد شورای اتحادیه نمایش

البته قبل از این واکنش ها و در واقع روز بعد از جلسه ، محسن امیریوسفی در مصاحبه ای ، رئیس سابق تیتر اول شورای صنفی عملکرد ، گفت: این جلسه با هدف انحلال انجمن مدیران ، اتحادیه تولیدکنندگان و سینما برگزار شد و به همین دلیل انتخابات را در آن روز غیرقانونی دانست.

به سخنان او پاسخ داده می شود محمدحسین فرحبخش او مستقل ترین فرد سینما محسوب می شد و در عین حال مفتخر بود که نماینده یک سازمان فیلم باشد.

وی اظهار داشت كه وی طباطبایی نژاد و حسین انتظامی را برای مجازات تولیدكنندگان كه مشمول بار ادغام نیستند ، انتخاب كرده و سپس جلوی تمامیت خواهی را گرفت.

وی همچنین با انتقاد از امیر جوزفی ، که این شورا را دولت خوانده است ، گفت: “در زمان شما ، یک نماینده تولیدکننده مثل الان انتخاب شد و تحت نظارت معاون و ارزیابی معاون بود.” آیا آن وقت دولت نبود؟ بنابراین بدیهی است که چون رئیس ندارید ، قبول ندارید.

بحث و جدال رسانه ای ، که در آن هر دو طرف روایت متفاوت از بخشی از روایت دارند ، با اظهارات دیگر ادامه یافت.

Āبولحسن داوودی رئیس شورای اتحادیه عملکرد در گفتگو با ایلنا ، گفت: معاون نظارت و ارزیابی باید در این مورد محتاطانه عمل می کرد و همچنین با اشاره به استدلال طباطبایی نژاد مبنی بر اینکه انتخاب فرحبخش مبتنی بر چیدمان اکران است. وی گفت: “شبیه به این رویکرد دولت ، در دوره ریاست جمهوری آقای شمقاداری ، ما به اختیارات قانونی گسترده تری و یک دستگاه اجرایی بالاتر اعتماد داشتیم که می خواستیم با تکیه بر قانون ، خانه سینما را ببندیم ، اما در عمل شاهد آن بودیم.” نتیجه تاریخی این تصور غلط در مورد تفاوت های ذاتی در سینمای مردم به خود ضایعات بدل شد.

وی با تأکید بر اینکه این ماجرا فقط مربوط به یک نفر نیست ، بلکه درمورد کل دولت در حوزه فرهنگ است: “من عمیقاً نگران هستم که این داستان مانند آوار سنگین بر روی آنها سقوط کند.” من شخصاً بر اساس تجربه من در روانشناسی عمومی جامعه فیلم ، می دانم که چنین حرکاتی می تواند ناگهان فیلمسازان را در پشت سر هم قرار دهد که در شرایط فعلی و شمشیر مضاعف نباید اتفاق بیفتد.

به دنبال این اظهارات فرحبخش وی با انتقاد از اینکه شورای جدید داوودی به عنوان دولت خوانده شد ، وی در یادداشتی نوشت: “تاریخ شورای اتحادیه کارگری به سال 1976 باز می گردد و پیشنهاد اتحادیه تولیدکنندگان برای راه اندازی یک شورا است. در آن زمان قرار بود پنج فیلمساز و پنج تهیه کننده شرکت کننده اصلی باشند. اتحادیه تولیدکنندگان توصیه کرد سیف الله پدر یک مدیر از انجمن مدیران را به هیئت مدیره اضافه کند و به همین ترتیب حسین زندباف از این انجمن به هیئت مدیره پیوست که در این زمان او همیشه رئیس شورای صنفی عملکرد ، بنیانگذار تولید و مالک نمایشنامه بود.

این روند تا زمان محمدحسن پزشك معاون معاون سینماگر ادامه پیدا كرد كه منوچهر محمدی مدیر سینما شد و ابوالحسن داودی رئیس هیئت مدیره شد. در این زمان بود که علی رغم مقاومت اتحادیه کارگری ، شورای اتحادیه نمایش نمایش را به سینما برد و تیم سه نفره پژشک – محمدی – داوودی نقش اساسی در انتقال داشت. در آنجا بود که اتحادیه تولیدکنندگان نماینده ای را به شورا منصوب نکرد و آن موقع بود که به خود محمدرضا تخت کاشیان دستور داده شد به عنوان تهیه کننده به شورای اتحادیه صنفی بپیوندد. آیا جای تعجب است که Absalom Davoodi حداقل در آن زمان از ارشاد انتقاد نکرد؟ آیا در آن زمان نماینده تولید کننده در هیئت مدیره منصوب نشده بود ؟! آقای داود! “با قدرت دولت ، شما شورا را به سینما بردید و ریاست هیئت مدیره را برعهده گرفتید ، که کاملاً غیرحرفه ای و اشتباه بود.”

وی ادامه داد: در سال 1393 و در دوره ریاست جمهوری سینمای ایوبی ، عسگریو بانکی توسط یک انجمن تولیدکننده به ارشاد معرفی شد و تهیه کنندگان به من دستور دادند که به شورای صنفی این نمایش مراجعه کنم و کارگردانان ابوالحسن داود را معرفی کردند. با این حال ، ارشاد من و بانک را نپذیرفت و خود او مرتضی شسته و محمد نیکبین را برای پیوستن به شورا دعوت کرد و البته داوودی رئیس آن شورا شد و با آغوش باز از دولت استقبال کرد. چرا وی نگران انتصاب دولت به شورایی که داوود رئیس جمهور آن بود ، نباشد!؟ “پس شما دو سال رئیس شورا بودید و حتی جلسات آن در وزارت مدیریت برگزار شد؟”

هشدار خانه سینما به پلیس

با اعلام خانه سینما همه این اختلافات به مرحله جدی تر رسید. روز بعد از جلسه در وزارت مدیریت ، خانه سینما بیانیه ای صادر كرد و اعلام كرد كه پس از جلسه ، موضع خود را در مورد همه جوانب این جلسه اعلام می كند.

سرانجام ، در آخرین ساعات چهارشنبه 15 اردیبهشت ، خانه سینما نامه ای به حسین سازمان انتظامی رئیس سازمان سینما نوشت و با بیان اینكه “خانه سینما ، تهیه كنندگان و كارگردانان شیوه غیرمعمول و حتی غیر طبیعی را تصویب نمی كنند كه شورای جدید اتحادیه تشکیل شود.” این روند بلافاصله متوقف شد و دور جدید درگیری در غیر این صورت هشدار داده شد.

در بخشی از این نامه با اشاره به بحران اقتصادی-اجتماعی ناشی از کرونا و عقل سلیم بودن آن در چنین شرایطی تقابل با نهاد اتحادیه صنفی را شدت بخشیده است ، آیا تعامل سازنده را جایگزین تعامل سازنده برای فردایی بهتر در سینمای جمهوری اسلامی ایران کرده است؟ وی گفت: “سیاست درست این است که اگر دولت و سازمان فیلم قادر به حل همه مشکلات نباشند ، به این جسد به دام افتاده آسیب نخواهند رساند.”

واضح است كه شورای صنفی ، پس از بازگشایی امسال ، به حداكثر عقلانیت ، تدبیر و احتیاط نیاز دارد و این امر امكان پذیر نخواهد بود مگر اینكه از نظر ساز و كار اجرایی ، این شورای صنفی و اصناف منتخب واقعاً موظف به ارائه نمایندگانی است كه برنامه پس از زایمان دارند.

بنابراین ما از شما می خواهیم که این روند را فوراً متوقف کنید و نمایندگان معمول و شایسته را زیر نظر خانه سینما معرفی کنید. در غیر این صورت ، هشدار جدی ، واضح و واضح سینما این است که می ترسد دور جدیدی از درگیری های بی ثمر در شرایطی آغاز شود که حداکثر صلح در روزها و ماه های آینده مورد نیاز باشد ، و سینمای دولتی به عنوان قربانی اصلی آن شناخته شود. کردم بدیهی است که سینما به دلیل وظیفه ذاتی و قانونی خود وظیفه دارد از اصناف ذی نفع (انجمن سینماگران ، انجمن صنفی توزیع کنندگان ، شورای صنفی تولیدکنندگان و انجمن صنفی مدیران) محافظت کند و از هیچ اقدامی برای ثبات و دفاع از واحدهای صنفی عضو خودداری نخواهد کرد. »

واکنش مأموران اجرای قانون به سینما و برخی واکنش ها

ساعتی بعد ، حسین انتظامی در پاسخ به نامه در حساب کاربری توییتر خود نوشت و نوشت: “شورای اتحادیه کارگری در هیچ کجا بلکه در سینما تشکیل نمی شود. با استفاده از اخبار دروغین ، آنها سعی در ایجاد نگرانی درباره اتحادیه و دو قطبی دارند. دولت از اعتبار جامعه مدنی آگاه است.” من برای محافظت از این سیاست دولت جدی تر هستم زیرا من ارزش و قدرت جامعه مدنی را می دانم. “

اما این یک پاسخ کوتاه است منیچ H حکمتی “آقای انتظامی!” جایی برای مشکل سینمای ایران جایی ندارد ، در فضاهای محصور شما و در جلسات با افراد خاصی برای تصمیم گیری مشکلی وجود دارد. “دو روز پیش ، ملاقات با معاون وزیر فیلم و این جلسات ثابت كرد كه شما هیچ اعتقادی به جامعه مدنی ندارید.”

ابراهیم ابراهیمیان وی در پاسخ به صدای جیر جیر پلیس ، نوشت: “آقای انتظامی ، کارهای اخیر شما هیچ گونه حمایتی از جامعه مدنی و اتحادیه های کارگری نشان نمی دهد.

و اکنون ، با بررسی همه این اتفاقات ، این سؤال پیش می آید که آیا جلسه شورای صنفی تئاتر که قرار است یکشنبه (28 اردیبهشت) برگزار شود ، با همان اعضا برگزار می شود که هفته گذشته برگزار شود یا خیر. و اگر این اتفاق می افتد ، با توجه به تأکید خانه سینما مبنی بر متوقف کردن این روند ، آیا باید شاهد درگیری جدی بین خانه سینما و سازمان سینما باشیم؟

انتهای پیام