کفش کوهنوردی و نحوه گام برداشتن در کوهستان

رعایت اصول گام برداری در به شما کمک می کند تا با صرف انرژی کمتری صعود کنید. همچنین رعایت این نکته در برفچال ها و شیبهای برفی باعث حفظ هر چه بیشتر تعادل و کاهش احتمال سرخوردن می شود. در این مقاله به برخی از پر کاربردترین تکنیک ها در این رابطه اشاره کرده ایم. با همراه باشید.

اصول گام برداری برای کوهنوردی مبتدی

در طول پیاده روی های روزمره گام برداری ما اغلب به این شکل است که با برداشتن پا از زمین و قرار دادن آن به جلو، ابتدای پاشنه ما روی زمین می نشیند و سپس کف پا نیز روی زمین قرار می گیرد. یک تفاوت عمده در سطح ابتدایی گام برداری در کوهنوردی این است که در اینجا با شیب سروکار داریم.

گام برداری در صعود

در هنگام گام برداری در شیب های مثبت با توجه به شیب زمین طول گام کوتاه تر می شود. به این معنا که هر چه شیب بیشتر شود طول قدمهای ما نیز کوتاهتر خواهد شد. یکی از راهکارها برای صعود در مسیرهای پرشیب استفاده از تکنیک زیگزاگ یا مارپیچ می باشد. در این صورت در روی شیب به صورت مورب بالا می رویم.

در سربالایی ها به طور طبیعی ابتدا جلوی پای شما روی زمین قرار می گیرد. البته در مسیرهای با شیب ملایم تقریبا کل پا روی زمین قرار خواهد گرفت. هر چه شیب تندتر می شود پنجه پا به طوری طبیعی بیشتر درگیر خواهد شد. حتی در صورت قرار دادن همه پا روی زمین نیز حس می کنید فشار بیشتری روی پنجه پا میاورید.

گام برداری در بازگشت یا سراشیبی

نکته مهم در بازگشت روی شیب این است که فشار بیشتری روی مفاصل وارد می شود. این به خاطر اختلاف سطحی است که پای بالایی با پای پایینی که روی زمین قرار می گیرد دارند. به همین دلیل تقویت عضلات چهارسر به خصوص برای جذب این ضربات در سرپایینی ضرورت دارد. از سوی دیگر طول گام باید کوتاه تر باشد تا میزان این افت و ضربه ناشی از آن به حداقل برسد. هر چه شیب تندتر باشد طول این گام نیز کوتاه تر خواهد بود.

در زمان پایین آمدن بهتر است کل کف پا روی زمین بنشیند البته در مسیرهای شنی نیز می توان ابتدا پاشنه ها را روی زمین قرار داد. (به طور کلی در عمل ابتدا پاشنه روی زمین قرار می گیرد. در موقع پایین آمدن بهتر است قدری زانوها حالت منعطف داشته باشند تا انرژی ضربه را جذب کنند.

گام برداری در برف

صعود در مسیرهای برفی

گام برداری با پنجه پا

در این وضعیت صعود مستقیما روبه شیب و در سربالایی انجام میشود. پاها باید به اندازه عرض لگن از همدیگر فاصله داشته باشند و هر ام با ضربه پا به برف برداشته شود. ضربه پا بایست از مفصل زانو و خم شدن آن به صورت آونگی به سمت جلو ایجاد شود. فاصله گامها در اینجا به شیب، فیزیک بدن، وزن کوله..بستگی خواهد داشت. یک نکته همه در صرفه جویی انرژی گام برداری در کوهنوردی به صورت یکسان است.(طول گامها باید تا حد امکان برابر باشند.)

گام برداری در کوهنوردی با لبه کفش در صعود

این نوع گام برداری در کوهنوردی در مسیرهای پرشیب تر و برفی کاربرد دارد و به ترتیب زیر انجام میشود:

صعود به روش ساعت ۳ یا ساعت ۹

رو به کوه و پشت به دره قرار گرفته با رعایت فاصله عرضی پاها از یکدیگر، یک پا با پنجه و پای دیگر با برش لبه داخلی کفش جای پا ایجاد می کنند. حرکت پای دوم بدین صورت است که در ابتدا مانند پای قبلی حرکت کرده با رسیدن پنجه به برف با چرخش به سمت بیرون بدن، در سطح برف ایجاد برش افقی می نماید.

گام برداری در برف به سمت پایین

نکته مهم در اینجا این است که حتی المقدور از مسیر صعود شده استفاده کنید. در صورت عدم وجود رد پا می توانید از روشهای زیر استفاده نمایید:

پشت به شیب

هنگام پایین آمدن در این وضعیت بدن از دو مفصل زانو و لگن خم میشود و حالت نیم نشسته(مثل گارد گرفتن) می گیرد. بالاتنه باید تا حدی به جلو خم شود که گرانیگاه(مرکز ثقل) بدن بین فاصله عرضی پاها قرار گیرد. پاها به اندازه عرض لگن از هم باز میشوند و پاشنه پا با ضربه در برف جا گرفته و پنجه های پا در جهت مسیر که پایین می رویم قرار می گیرند.

بغل به شیب

پای دره در آغاز حرکت گام برداری در برف به سمت پایین دو جای پا ایجاد می کند تا امکان حرکت برای پای کوه فراهم شود. سپس پای کوه با ضربه در جای پای قبلی در کنار پای دره قرار می گیرد. در این حالت نیز ضربه به صورت آونگی به برف زده می شود.

رو به شیب

این روش در مسیرهای پرشیب تر کاربرد دارد. به این صورت که کوهنورد روبه کوه قرار گرفته و پایین رفتن با ضربان پنجه پا به برف صورت می پذیرد. در شیبهای بیشتر از دست ها یک کلنگ برای حفظ تعادل بالاتنه استفاده می شود.

تراورس

تراورس به حرکت عرضی در کوه بین دو نقطه تقریبا هم ارتفاع گفته میشود. برای تراورس در مسیرهای پرشیب پنجه پاها قدری نسبت به هم زاویه دارند. به صورتی که پنجه پای کوه تقریبا افقی و پنجه پای دره متمایل به سمت پایین خواهد بود. در شیبهای تند از زانوی پای کوه جهت حفظ تعادل با تکیه بر برف استفاده میشود.

زیگزاگ

در زیگراگ همانطور که از اسمش هم پیداست تغییر جهت به شکل زیگزاگی وجود دارد. برای بالا رفتن در زیگزاگ پاها مثل تراورس عمل می کنند با این تفاوت که بر خلاف تراورس در اینجا پای کوه به سمت نقطه هدف زاویه خواهد گرفت. در ضمن شروع حرکت ابتدا پای سمت دره حرکت کرده و برای تغییر مسیر دادن با سه ضربه پا جهت مسیر عوض می شود و مجددا مسیر ادامه پیدا می کند. سه ضربه تغییر جهت پا به شرح زیر هستند:

گام برداری با کلنگ در شیب های برفی

در شیب های برفی به دلیل عدم تعادل و نیز به جهت ایجاد ایمنی در صورت لزوم از کلنگ استفاده میشود. هنگام صعود با باید به عواملی مانند شیب و آمادگی جسمانی و میزان بار و غیره توجه کرد.

صعود مستقیم با کلنگ

صعود از شیب های برفی به صورت مستقیم شامل تکنیک های زیر می باشد که با توجه به عوامل ذکر شده می توان از آنها بهره برد.

صعود مستقیم با پنجه پا توسط کلنگ

در صورت استفاده از این روش با توجه به شیب مسیر می توان به یكی از دو روش زیر اقدام به صعود نمود:: شیب مسیر در حدی است که استفاده از کلنگ با یک دست ایجاد تعادل می کند. در این حالت کلنگ را با یكی از دو دست (راست یا چپ فرقی ندارد) و در اولین حرکت کلنگ را مقابل خود در برف قرار می دهیم. فاصله کلنگ از بدن نه آنقدر دور باشد که بدن راستای عمودی خود را از دست بدهد و نه آنقدر نزدیک باشد که پیشروی را کند بنماید. دومین حرکت توسط پای مخالف کلنگ صورت می گیرد که تقریباٌ در نقطه میانی فاصله کلنگ با پای موافق کلنگ قرار می گیرد. در آخرین مرحله پای موافق کلنگ در فاصله میانی پای مخالف کلنگ و کلنگ قرار خواهد گرفت.(روش کلنگ – پا–پا)

با توجه به عوامل یاد شده در ابتدای این قسمت در صورت عدم امكان گامبرداری سریع (به دلیل ارتفاع زیا منطقه، خستگی، سنگینی بار و یا شیب زیاد) می توان در هر گام کلنگ را حرکت داده و در موقعیت بعدی قرار داد (کلنگ – پا– کلنگ – پا) در تكنیک ذکر شده هیچگاه پا از کلنگ جلوتر نخواهد بود.

حالت دوم: شیب مسیر در حدی است که برای حفظ تعادل استفاده از هر دودست الزامی است. در این حالت کلنگ مقابل بدن به نحوی روی شیب زدهمی شود که امتداد آن عمود بر سطح افق و حتی بهتر است کمی متمایل بهسمت شیب بوده و تیغه و بیلچه در جهت عرض شیب قرار گیرند. فاصلهکلنگ از بدن همانند حالت قبل می باشد. یكی از دو پا در نقطه میانی فاصلهبین کلنگ و پای دیگر قرار گرفته و سپس پای دوم در نقطه میانی کلنگ و

: شیب مسیر در حدی است که برای حفظ تعادل استفاده از هر دو دست الزامی است. در این حالت کلنگ مقابل بدن به نحوی روی شیب زده می شود که امتداد آن عمود بر سطح افق و حتی بهتر است کمی متمایل به سمت شیب بوده و تیغه و بیلچه در جهت عرض شیب قرار گیرند. فاصله کلنگ از بدن همانند حالت قبل می باشد. یكی از دو پا در نقطه میانی فاصله بین کلنگ و پای دیگر قرار گرفته و سپس پای دوم در نقطه میانی کلنگ و پای اول قرار خواهد گرفت. هر چه شیب بیشتر شود فاصله بین این سه نقطه کمتر می شود تا جایی که پاها به صورت پله ای و با فاصله از هم (برای اجتناب از بهم خوردن تعادل در شیب قرار خواهند گرفت -کلنگ – پا-پا). در این حالت نیز همانند حالت قبل در صورت سهولت شرایط می توان در هر گام کلنگ را به نقطه بعد منتقل کرد(کلنگ – پا؛ کلنگ – پا).یادآوری: در این حالت بهتر است کلنگ در دست توانمندتر قرار گیرد.

صعود مستقیم با لبه کوه کفش توسط کلنگ:

در این روش از پهلو به سمت شیب قرار گرفته و صعود انجام می شود. باز هم اولین حرکت با کلنگ بوده و بالاتر ازموقعیت بدن در فاصله مناسب قرار گرفته و در حرکت بعدی پای مخالف کلنگ )پای دره( باالی پای دیگر )از سمت جلوی پای کوه( حرکت کرده و با برش سطح برف از سمت پشت به طرف جلو جای پا ایجاد نموده و سپس پای بعدی حرکت کرده و از سمت پشت پای اول به سمت باال آمده و جای پای بعدی را ایجاد می کند. برای عوض کردن جهت صعود (صعود کردن با طرف چپ یا راست بدن) پای دره خارج از راستای صعود با پنجه کوبیده شده و بعد جهت پای دیگر در جای خود عوض شده سپس کلنگ را به دست دیگر داده و در آخرین حرکت پائی که با پنجه در برف قرار دارد در فاصله بین کلنگ و پای دیگر برف را برش خواهد داد.نكته: در این روش نیز با توجه به سفتی و نرم بودن برف، بیلچه و یا تیغه کلنگ در جهت مسیر در دست قرار می گیرند.

صعود مستقیم به روش ساعت ۳ یا ساعت ۹

در این روش رو به شیب قرار گرفته و با توجه به شیب با یک یا هر دو دست، کلنگ را گرفته و در اولین حرکت کلنگ را مقابل خود در برف قرار داده و سپس به روش ساعت ۳ یا ساعت ۹ اقدام به صعود می گردد.

گام استراحت چیست؟

به نقل از گام استراحت به معنای آن است که در هر گام برای لحظه ای استراحت داشته باشید. این صرفه جویی کوچک انرژی ممکن است در ده قدم اول زیاد به نظر نرسد، اما پس از ساعت ها صعود متوجه تفاوت بین وجود گام استراحت و پیمایش معمولی خواهید شد.

گام استراحت در زمین های شیب دار با شیب متوسط بیشترین و بهترین کاربرد را دارد. از این روش نمی توان در زمینهای صاف یا فرودها بهره برد. در گام استراحت وزن شما توسط اسکلت بدن تحمل می شود.  این استراحت کوتاه در زمانی انجام می شود که بدن در وضعیت تعادل کامل است و عضلات در حالت درگیر نیستند. همچنین شما می توانید کفش های کوهنوردی را در بیارید و صندل کوهنوردی راحت بپوشید.

وضعیت بدن نیز اهمیت خواهد داشت. بدن شما باید صاف باشد تا تمام وزن به درستی به زمین منتقل شود.

مراحل انجام این استراحت کوتاه آسان است. در حال صعود پای کوه تعادل شما را حفظ می کند این در حالیست که پای عقب به عنوان تکیه گاه عمل خواهد کرد. در یک لحظه وزن بدن توسط اسکلت پای عقب تحمل می شود. سپس در گام بعدی پای دیگر به همین شکل عمل خواهد کرد. بسته به ارتفاع میزان این استراحت می تواند کمتر یا بیشتر شود.

با رعایت یک سری قواعد ساده مانند گام برداری صحیح و تقسیم انرژی مناسب می‌توان از آسیب‌های رایج ورزش کوهنوردی اجتناب کرد. بسیاری از کوهنوردان به علت رعایت نکردن همین اصول ساده، مجبورند زانوهای خود را به دست فیزیوتراپ‌ها بسپرند. بنابراین بهتر است اصول پیاده‌روی صحیح در کوهنوردی را فرا بگیرید.

چرا نحوه گام برداری در کوهنوردی اهمیت دارد؟

اولین عضو فعال هر کوهنورد در ورزش کوهنوردی، پا است. اگر شخص بتواند به طور صحیح از این عضو استفاده کند، کمتر دچار خستگی می‌شود. رسیدن به این هدف مستلزم هماهنگی بین دستگاه تنفسی و اعضای دیگر بدن است. گام برداری صحیح در واقع آن نوع گام‌برداری ای است که فرد به نفس نفس زدن نیفتد.

گرم کردن اصل اولیه کوهنوردی

اولین اصل جهت آمادگی در هر ورزش، گرم کردن است. کوهنوردی نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ عمل گرم کردن به دو روش انجام می‌شود:

راه جلوگیری از ساییدگی مفاصل زانو

باید بدانیم که تنها راه جلوگیری از ساییدگی مفاصل زانو علاوه بر رعایت نکات زیر، تقویت ماهیچه‌های چهار سر زانو (بالای زانو) است. بهترین تمرین برای تقویت این ماهیچه‌ها، دویدن مکرر، منظم و مناسب است. اگر زمان و مکان مناسبی برای دویدن ندارید می‌توانید از این روش ساده و کارآمد استفاده کنید:

نحوه حرکت در سرازیری

اولین مرحله آمادگی هنگام حرکت در سرازیری این است که داخل پوتین جوراب ضخیم و نرم دیگری پوشیده و با بستن محکم بندکفش از حرکت اضافی پا در پوتین جلوگیری کنید.

گام برداری در فرود کوه

چگونگی حرکت در کوه‌پیمایی‌های طولانی

در ، قدم‌های متعادل، آهنگ ثابت و سرعت یکنواخت رکن اساسی است. یک روش کوه‌پیمایی مهم روش قدم برداشتن توأم با استراحت است. در این روش، سرعت راه‌پیما تنظیم، انرژی ذخیره و به طور متعادل مصرف می‌شود. راه‌پیمایی در کوهستان همراه با صرف انرژی زیاد است؛ لذا پا و شش‌ها احتیاج به یک زمان کوتاه استراحت در طول حرکت، دارند. در قدم آهسته، همان‌طور که در هر گام یک لحظه مکث وجود دارد، تعداد تنفس هم باید با این جریان منطبق شود. برای مثال، در شرایط معمولی هر سه یا چهار گام یک عمل دم و هر سه یا چهار گام دیگر با عمل بازدم هماهنگ شود. در این مثال، گام‌ها سریعتر از ریه‌های شخص عمل می‌کند؛ در واقع گام‌ها باید در مکث به وجود آمده استراحت کنند.

در ارتفاعاتی که هوا رقیق است، ریه‌ها احتیاج به مکث دارند و در ازای هر دو، سه، یا پنج نفس یک قدم برداشته شود. در ارتفاعات بالا،  باید آگاهانه نفس عمیق، سریع و پشت سر هم بکشند. در ارتفاعات پایین عضله‌های پا هستند که احتیاج به زمان بیشتری جهت کسب انرژی دارند. یک عامل مهم در راه‌پیمایی توأم با استراحت، هماهنگی فکری و روحی است. زمانی که قله  دور و غیرقابل دسترس به نظر می‌رسد، شخص باید به این روش اعتماد کرده و مسافت‌های باقی مانده را به کندی و پیوسته پشت سر بگذارد. در این نوع حرکت، گام‌ها باید آهسته‌تر از مواقع معمولی برداشته شود، به نحوی که نفس کشیدن مانع صحبت کردن نشود. اگر در هنگام حرکت دچار تنگی نفس شدید و نتوانستید به راحتی با دیگران صحبت کنید، می‌توان نتیجه گرفت که سرعت قدم برداشتن زیاد است. قدم برداشتن آهسته و متعادل، احتیاج به استراحت ثابت و ایستادن کمتری پیدا می‌کند و بسیار بهتر از قدم برداشتن سریعی است که مستلزم تعداد استراحت بیشتری است. یک کوه‌پیما بدون نیاز به استراحت، لااقل برای مدت یک ساعت راهپیمایی باید بتواند روی شیب‌های تند با هماهنگی قدم برداشته و تنفس خود را کنترل کند. یک فرد مبتدی نباید بیشتر از ده کیلومتر در روز  کند. مخصوصاً در شرایطی که ارتفاع بیشتر از 1500 متر باشد. در مناطق برفی و قلوه سنگی این مقدار به تناسب کاهش می‌یابد.

تعیین روش صحیح راهپیمایی به عوامل متعددی از جمله قدرت جسمی، میزان بار، مسافت و زمان بستگی دارد. بنابراین برای راهپیمایی صحیح در مناطق گوناگون، نمی‌توان به شرایطی واحد و یکسان دست یافت؛ ولی عوامل اساسی و مهمی که در راهپیمایی صحیح نقش تعیین کننده‌ای دارد را می توان به ترتیب زیر بیان کرد.

توجه به دو قسمت از بدن که کنترل‌های جداگانه‌ای بر روی اندام اعمال می‌کند به ما کمک می کند تا به درستی سرعت قدم زدن خود پی ببریم: قلب و ریه‌ها

سرعت در طول راهپیمایی تغییر می‌کند؛ در شروع راهپیمایی، مخصوصاً  صبح‌ها، بهتر است آهسته حرکت کنیم تا بدن بتواند به خواسته‌های ما آگاهی یافته و هماهنگی در بین فعالیت اعضای مختلف از جمله چشم، پا، قلب و ریه ایجاد شود. بعد از مدتی راهپیمایی شخص آمادگی بیشتری یافته و با نشاط و قدرت بدنی خوبی حرکت می‌کند. در واقع ارتباط چشم، پا، قلب و ریه به نحو مطلوبی برقرار شده و با به جریان افتادن خون در بدن، عضله‌ها و اعصاب مربوطه نرم گشته و تحرک بیشتر و بهتری برای عکس‌العمل نشان می‌دهد.

ب: تنظیم سرعت و ذخیره سازی انرژی

برای آشنایی با نحوه حرکت صحیح در شیب‌ها، تصور کنید که در پایین پلکانی با تعدادی پله ایستاده‌اید. برای شروع زانوهای‌تان را حتی المقدور به عقب متمایل نموده و مفصل زانوها را تا حد امکان باز و در یک راستای مستقیم و عمود بر زمین قرار دهید. سپس یک قدم به جلو برداشته و پای عقب را همان گونه راست و به حالت ثابت نگاه دارید. بعد از قرار دادن روی اولین پله پای دیگرتان را حرکت داده و قدم بعدی را بردارید. این بار پایی را که روی اولین پله قرار گرفته باید به حالت راست و ثابت نگه دارید. این تعویض پاها باید در تمام طول راهپیمایی رعایت شود. تا به این ترتیب سنگینی وزن شما مستقیماً بر روی استخوان‌های پا قرار گرفته و فشار حاصل حتی المقدور به زمین منتقل شود. بدین ترتیب هر یک از پاها در حین قدم برداشتن برای لحظه‌ای فرصت استراحت پیدا می‌کنند. بهتر است که این حرکت را بر روی پله تمرین کرده و سپس آن را در کوه نیز تجربه نمایید. در راهپیمایی گام‌ها باید به صورت موازی برداشته، ابتدا کف پا و سپس پاشنه پا بر روی زمین قرار گیرد. بنابراین نباید پنجه پا را از قسمت خارجی و یا ابتدا از پاشنه آن بر روی زمین قرار داد.  به همین خاطر توجه به اندازه گام‌ها و فاصله آن با زمین در راهپیمایی بسیار مؤثر است. در انجام حرکات ورزشی اندازه‌های طبیعی بدن نقش به سزایی داشته و به تجربه ثابت شده که اندازه گام‌های هر شخص در راهپیمایی برابر با اندازه طبیعی کمر وی است.

نباید از قوزک پا بیشتر باشد؛ چون در غیر این صورت عضلات در هنگام جابجایی و قدم برداشتن انرژی بیشتری صرف کرده و زودتر خسته و ناتوان می‌شوند. دقت بر مسیر راهپیمایی از طریق چشم بسیار حائز اهمیت است و نمی‌تواند به صورت یک عادت و عمل عادی درآید. کوهستان محیطی است که تحت تأثیر نیروهای طبیعی فراوانی قرار دارد و به عنوان مثال مسیری که یک بار قبلاً تجربه کردهاید ممکن است بر اثر ریزش کوه، جاری شدن سیل، فرود آمدن بهمن و ده‌ها عوارض دیگر دگرگون شود. نادیده گرفتن نکات یاد شده فوق ممکن است باعث صدمه دیدن عضلات و مفاصل گردد.

ج: استراحت در حین راهپیمایی

در طول ساعات اولیه روز، وقتی که هنوز بدن خسته نشده توقف‌ها باید خیلی کم و کوتاه باشد. برای استراحت کنندگان بهتر است در حالت ایستاده قرار گیرند و با تکیه بر یک درخت یا تخته سنگ کوله را از دوش خود بردارند و روپوش به تن کنند و نفس عمیق بکشند. در طول ساعات بعدی، راهپیمایی بدن نیازمند استراحت کامل‌تر است. در این حال، راهپیمایان می‌توانند در یک جای مناسب نشسته و در حالی که پاها صاف و کشیده بر روی زمین قرار دارد، شخص می‌تواند خوردنی و نوشیدنی از نوع قندی میل کند. از نظر روانی بهتر است که در بالای شیب استراحت کنید نه در پایین آن. هم‌چنین سعی کنید محلی را انتخاب کنید که مشرف به مناظر خوبی باشد و امکان عکس‌برداری برای شما فراهم سازد. انجام این کار، فکر شما را از پاها و عضلات خسته‌تان باز می‌دارد. در مناطق مشرف به باد استراحت نکنید چون وزش باد و هوای سرد عضلات شما را به سرعت می‌بندد.

چگونه حرکت کنیم؟

به طورکلی می‌توان گفت فرمول کلاسیک  به شرح زیر است:

عبور از رودخانه و جریان‌های آب

راه‌های عبور از رودخانه‌ها و تاثیرات عمق آب، سرعت جریان آب و عرض رودخانه یکی از مسایل پیش‌روی کوهنوردان است که در این مطلب بررسی شده است:

خیس شدن در فصول سرد می‌تواند حیات شما را به خطر اندازد. قبل از اقدام به عبور از آب لازم است از وجود لباس‌های خشک اضافی و هم‌چنین امکان تولید گرمایش (نظیر دسترسی به چوب برای روشن کردن آتش) اطمینان حاصل کنید.  در صورت مهیا نبودن این شرایط توصیه اکید بر بازگشت می‌کنیم. به‌ویژه امکان خشک کردن کفش بسیار مهم است.

هر چه عمق آب بیشتر باشد، نیاز به انجام حمایت از افراد تیم بیشتر می‌شود. اگر عمق آب پایین‌تر از گردن افراد تیم بوده و به اندازه عرض رودخانه طناب انفرادی همراه داشته باشید کار راحت خواهد شد. در این حالت لازم است ابتدا یکی از افراد قوی تیم با بستن یک سر طناب به خود از رودخانه عبور نموده و آنگاه با کمک یکی از افراد دیگر تیم در این سمت رودخانه، دو سر طناب را به نحوی که طناب خیلی کشیده نشود و کمی آویزان باشد کنترل کند؛ سپس بقیه افراد تیم با توجه جریان آب از سمت چپ و یا راست طناب عبور کنند. اما اگر عمق آب بالاتر از گردن افراد تیم بوده و یا طناب انفرادی کافی نداشته باشید، چاره‌ای جز شنا برای عبور از رودخانه نخواهید داشت. همچنین حتی اگر عمق آب در حد سینه شما باشد، اما فشار و سرعت آب بیشتر باشد بهتر است با شنا از آن عبور کنید. برای شنا ابتدا کوله خود را در آورده و در زیر سینه خود قرار دهید و سپس دو دست خود را بر روی آن بیندازید. آنگاه چهار دست و پا و به شیوه شنای سگی از رودخانه عبور کنید. ترجیحاً تک‌تک شنا کنید تا احیاناً اگر برای کسی اتفاقی افتاد بقیه بتوانند به او کمک کنند.

هرچه سرعت جریان آب و عمق آب بیشتر باشد باید مایل‌‌تر و در جهت موافق جریان رودخانه شنا کنید، حتی اگر ۵۰ متر پایین‌تر موفق به رسیدن به آن سمت رودخانه شوید. توجه داشته باشید که حفظ جان مهم‌تر از حفظ کوله است و  اگر احساس کردید نگهداری کوله می‌تواند جان شما را به خطر اندازد، کوله را رها کرده و خودتان را نجات دهید. هم‌چنین لازم است دقت و توجه بیشتری نسبت صخره‌های موجود در وسط و اطراف رودخانه و هم‌چنین احتمال وجود آبشار در پایین رودخانه کنید.

اگر عرض رودخانه کم باشد، می‌توان از چوب یا باتوم نیز برای حمایت استفاده کرد.

به کار بردن نکات گام برداری را در از جمله: ، و از یاد نبرید.

منابع:

کوهنوردان زرتشتی ایران، گروه کوهنوردی تیلار، گروه کوهنوردی مهر قم

گردآوری و تنظیم: لطفا در نشر دانسته‌های خود کوشا باشید.برداشت و استفاده غیرتجاری  وب‌سایت بانی کمپ، حتی بدون ذکر منبع آزاد است.