سطل زباله ای به نام جنگل

آلودگی بصری محیط زیست بعد از ریختن زباله ها سطحی ترین تبعاتی است که در کوتاه مدت به چشم دیده می شود. در واقع زباله ها جنگل را مستعد سیلاب می کنند. بر اساس تحقیقات، میکروپلاستیک ها در بدن هر جانداری می تواند منجر به بروز سرطان یا انسداد روده شود؛ بنابراین پیش بینی می شود مهم ترین مشکل ما در ادامه این قرن پلاستیک های رها شده در طبیعت باشد.

به گزارش تیتر اول، ایران در گزارشی نوشت: جنگل ها بین شهرداری ها و گردشگرانی که فکر می کنند جنگل، سطل زباله آنهاست گیر افتاده اند. آنها یک توجیه عجیب هم دارند؛ زباله ها جذب جنگل می شوند، ولی آیا جنگل های چند میلیون ساله نیازی به پوست میوه های گردشگران دارند؟

کارشناسان می گویند جنگل ها نیازی به پوست میوه و پرتقال گردشگران ندارند. البته گردشگران برای حرف های کارشناسان تره هم خرد نمی کنند چون هر روز شاهد دفن زباله ها توسط برخی از شهرداری ها در عمق جنگل هستند. در این میان آنچه شنیده نمی شود دلنگرانی کارشناسان است.
 آیا مردم می توانند زباله های تر خود را در جنگل ها رها کنند؟

سهیل اولادزاد، کارشناس محیط زیست در پاسخ به این سوال این طور می گوید: زباله های تر به مرور زمان در جنگل شروع به تجزیه می کنند و این موضوع فرضیه غلطی نیست، اما در این باره چند مساله بسیار مهم وجود دارد؛ نخست اگر مردم زباله های تر خود را مثل پوست هندوانه و میوه ها در جنگل رها کنند آیا حاضر هستند دوباره در همان مکان اتراق کنند؟ قطعاً آنها به خاطر بو، حشرات و آلودگی ای که به خاطر وجود زباله های تر به وجود آمده حاضر به نزدیک شدن به آن مکان حتی برای چند دقیقه نیستند.
تصور کنید هر فردی بخواهد زباله های تر خود را در جنگل بریزد، چه بلایی در آینده بر سر جنگل ها و طبیعت خواهد آمد؟
 
 جنگل نیازی به پسماند ندارد
 اولادزاد معتقد است که جنگل ها نیازی به زباله های تر مردم ندارند؛ چون آنها به طور طبیعی این کار را با استفاده از برگ ریزی انجام می دهند. خاک جنگل آنقدر غنی است که به صورت مجاز آن را برای مصارف گلخانه ها و گل های زینتی برداشت می کنند، برای همین نیازی به مواد اضافی انسان ها ندارد. این کارشناس محیط زیست از مردم می خواهد زباله هایی که تولید می کنند همراه خود ببرند. او تاکید می کند که اگر انجام این کار برای آنان دشوار است و به هیچ عنوان حاضر به بردن آنها نیستند، می توانند فقط زباله های تر خود را در چاله ای خاک کنند و روی آن را با برگ ها بپوشانند. البته انجام این کار فقط در صورتی که فرد قصد دارد زباله ها را در طبیعت رها کند توصیه می شود.
  به گفته اولادزاد، ایده آل ترین رفتار بعد از رفتن به جنگل این است که چیزی بجز ردپای خود را در آنجا نگذارند. عده ای از گردشگران هم وجود دارند که زباله هایشان را بعد از جمع آوری با کیسه های پلاستیکی در جنگل ها می گذارند و می روند، انگار منتظر کسی هستند که بعد از رفتنشان بیاید و آنها را جمع کند. جمعیت دیگری از آنها هم به طور آزادانه در جنگل و طبیعت زباله می ریزند. پلاستیک یا زباله تر هم برایشان فرقی ندارد، هر آنچه را که با خود آورده اند در طبیعت رها می کنند.
 
 پیامد رها کردن پلاستیک
اولادزاد از گردشگرانی انتقاد می کند که پلاستیک هایشان را در طبیعت رها می کنند و در این باره می گوید: زمانی که به مردم می گوییم برای تجزیه یک لیوان پلاستیکی 20 سال در طبیعت زمان لازم است، شاید این برای آنها قابل فهم نباشد، چون قرار نیست این لیوان در طول این 20 سال به یک شکل در طبیعت باقی بماند. پلاستیک ابتدا شروع به سفت شدن می کند و بعد شکننده و در نهایت خُرد می شود. در حقیقت پیامدهای منفی پلاستیک ها در طبیعت وقتی شروع به خرد شدن و ناپدید شدن می کنند آغاز می شود، چراکه تبدیل به میکروپلاستیک شده و به واسطه باد و آب می توانند ذرات خاک، جنگل ها و دریاهای ما را آلوده کنند.

قسمت ترسناک تر ماجرا اینجاست که ما انسان ها مصرف کنندگان دریا و جنگل هستیم. متاسفانه بعد از آلودگی دریا، آبزیان، رودخانه ها و محصولات کشاورزی آلوده شده و در نهایت وارد چرخه غذایی انسان ها خواهد شد.

اولادزاد از نبود قوانین محیط زیستی در حوزه گردشگری گلایه می کند و می گوید: متاسفانه در حوزه گردشگری نواقص زیادی داریم. گردشگران به هر قسمتی از مناطق جنگلی و بکر دسترسی دارند و می توانند آزادانه به هر جایی سرک بکشند. متاسفانه بعد از برگزاری تورهای گردشگری و رفتن گردشگران به این مناطق، شاهد رها شدن انبوه زباله در این مکان ها هستیم. او دلیلش را نبود ضوابط لازم در این حوزه می داند.
  این کارشناس محیط زیست از نبود آموزش های محیط زیستی برای مردم، گلایه می کند و می گوید: ما هیچ آموزشی به این مردم ارائه نداده ایم یا اگر هم آموزشی ارائه شده آنقدر ضعیف بوده که تاثیرگذار نبوده است. حتی گاهی می بینیم دانش آموختگان محیط زیست ما هم زباله هایشان را در طبیعت رها می کنند. اگر بخواهیم عمیق تر به این موضوع نگاه کنیم، باید از خود بپرسیم وقتی روزانه شاهد انتشار تصاویری از دپوی زباله ها در جنگل ها هستیم، چطور می توان از مردم توقع داشت زباله خود را در طبیعت رها نکنند؟

اولادزاد معتقد است که اگر جنگل را یک اکوسیستم کلی در نظر بگیریم با انباشت زباله در آن، زیست گیاهی و جانوری آن بشدت مختل می شود، به طوری که مواد غیرطبیعی این زباله ها باعث متوقف شدن رشد نهال ها و بذرهای جدید خواهد شد. این اتفاق بویژه در جنگل های حاشیه جاده ها و مناطق گردشگری در حال رخ دادن است و باعث تخریب جنگل ها و تبدیل آنها به یک مکان مخروبه خواهد شد.
 اولادزاد اعتقاد دارد که آلودگی بصری محیط زیست بعد از ریختن زباله ها سطحی ترین تبعاتی است که در کوتاه مدت به چشم دیده می شود. در واقع زباله ها جنگل را مستعد سیلاب می کنند. بر اساس تحقیقات، میکروپلاستیک ها در بدن هر جانداری می تواند منجر به بروز سرطان یا انسداد روده شود؛ بنابراین پیش بینی می شود مهم ترین مشکل ما در ادامه این قرن پلاستیک های رها شده در طبیعت باشد.
 وی با انتقاد از شیوه دپوی زباله می گوید: مهم ترین مشکلی که بویژه در شمال کشور با آن روبه رو هستیم مکان های دپوی زباله است. ما از مردم توقع داریم بهترین رفتار شهروندی را داشته باشند، اما در نهایت می بینیم که زباله ها بعد از جمع آوری از سوی شهرداری ها، کنار جنگل ها و سواحل رها می شود که نمونه بارز آن در جنگل های سراوان قابل مشاهده است. این موضوع در نهایت طبیعت را درگیر شیرابه و نانوپلاستیک ها می کند که آلودگی خاک، آب و هوا را رقم خواهد زد.
 
 آسیب گردشگران به جنگل های مازندران

 روح الله اسماعیلی، معاون محیط زیست طبیعی اداره کل محیط زیست مازندران نیز با گلایه از رفتار برخی گردشگران بعد از رفتن به استان های شمالی می گوید: آمارها نشان می دهد تنها در تعطیلات نوروز 12 میلیون گردشگر فقط به استان مازندران آمده اند، تصور کنید اگر هر یک از این گردشگران یک کیسه زباله تولید کنند، چه بلایی بر سر این استان خواهد آمد؟
 اسماعیلی بر لزوم تدوین قوانین جدید در حوزه گردشگری تاکید می کند تا از بروز آسیب های محیط زیستی به استان های شمالی جلوگیری شود. اگر از هر گردشگر مبلغ ناچیزی بعد از ورود به استان های گردشگرپذیر دریافت شود، می توان با استفاده از این هزینه در راستای رفع آسیب های محیط زیستی اقدام کرد. متاسفانه استان مازندران توان تحمل این حجم از گردشگر را ندارد و نمی تواند از عهده مدیریت این میزان پسماند و زباله برآید.

انتهای پیام